Fieuwwwww….. afgelopen dagen zijn een pittige les geweest in overgeven en emoties (door)voelen.

Nou, ik zeg dagen, maar dit is al maanden aan de gang geweest, want sinds zijn eindexamen in mei stond alles in ons gezin in het teken van het vertrek van onze oudste zoon Frank (17) naar de USA.
Hij blijft daar een jaar wonen bij een Amerikaans gastgezin in de staat Michigan.

Afgelopen woensdag was het eindelijk zover.
Hoog tijd ook, trouwens. Want op een gegeven moment moet het gewoon gebeuren en is het ook niet meer fijn als het nog langer duurt. Je leeft er al zolang naartoe met zijn allen.

Wat een dierbare periode vormden de afgelopen weken. De mooie gesprekken, de band tussen ons als gezin die nog sterker werd. Ontroerend ook hoe broer en zus ook steeds meer naar elkaar toetrokken naarmate Franks vertrek in zicht kwam. Echt heel speciaal.

En ja… dan is het zover: De dag dat hij echt op het vliegtuig stapt! 
Dit schreef ik er van de week over op Facebook en verklaart ook waarom ik mijn werk even heb laten vallen:

“Vanochtend stond ik voor de verandering als moeder een keer aan de kant van de achterblijvers en man, wat is dat anders.
Gat in mijn hart.

En ja, natuuuuurlijk komt het allemaal weer goed en gaat ie een fantastische tijd tegemoet in Dorr, Michigan.

Maar ik ben juist ook zo trots dat we alle gevoelens, licht en zwaar, helemaal met elkaar delen als gezin.

We waren al close, maar we zijn nog dichter naar elkaar toegegroeid.

Loslaten in liefde en vertrouwen én met verdriet over wat was en niet meer is en zal zijn.

Het is helemaal goed zo!
Tot volgend jaar lieve Frank!”

Woensdagochtend Schiphol was echt niet fijn. De hele dag was een drama.
En de dagen daarna vielen ook nog niet mee.
En toch… was het ook weer heel mooi allemaal. 
Want we hebben zoveel lieve reacties gekregen van mensen om ons heen.
Ik merkte dat ik het persoonlijk heel fijn vind als mensen je ruimte geven om je gevoelens van gemis en verdriet te benoemen en te voelen. 

Ik heb dat vroeger nooit zo begrepen.
Deed zelf ook altijd erg mijn best om mensen die pijn of verdriet hadden goede moed in te spreken of te troosten zodat ze zich zo snel mogelijk weer goed zouden voelen.

Dit soort emoties vinden we snel ongemakkelijk of iets om je voor te schamen.
Maar nu realiseer ik me pas écht dat daar overheen stappen een miskenning of ontkenning kan zijn van wat er door je heen gaat. Van wat er is.
En dat benauwt, dat knelt.

Ik heb nu dus eigenlijk beter geleerd ook gewoon te ‘genieten’ van deze emoties en het verdriet.
En raad eens: als ik dat doe, komt er voor ik het weet door die tranen ook alweer de lach, de dankbaarheid en de trots die we natuurlijk ook voelen. Dat dit allemaal kan.

Nou kortom. Een tijd die je niet kunt voorbereiden. Je weet niet écht wat je gaat voelen tot het er is.

En … de rollercoaster gaat nog even door.
Want het is niet alleen Frank die weggaat.
Nee… we hebben gekozen voor een soort uitwisseling.
Frank naar Amerika.
En wij krijgen Stella uit Nieuw-Zeeland voor een jaar (via Instagram kun je haar aankomst op Schiphol zien.) 

En je snapt misschien wel dat dat ook heel wat met ons doet hoor. Een ‘vreemde’ een heel jaar in je gezin.
Sowieso heb ik genoeg stof komend jaar om te delen hoe het is om grenzen te verleggen, patronen te doorbreken en visies uit te wisselen.
Ik verwacht en merk nu al dat dit niet alleen de kinderen, Frank en Stella, maar ook ons als volwassenen en zus en ‘host sister’ Lotte weer zal doen groeien.
Eh… dat onze Lotte volgend jaar op  haar 16e ook uitvliegt naar de USA, daar hebben we het nu nog maar even niet over!

Spontane actie: L:ast minute webinar over onzekerheid

Dinsdag 28 augustus geef ik een eenmalig webinar over onzekerheid en hoe je onzekerheid kunt ‘aanpakken’.
Ik kreeg hier namelijk een vraag over in mijn mailbox en ik weet zeker dat ik hier heel veel nuttige tips en handvatten voor heb.

Let op: dit webinar is natuurlijk allang geweest.
Maar, de opname krijgt een plek in de online academie. Meer informatie daarover lees je onder aanbod. 

Wie wil jij zijn?

Als ik terugkijk naar wie ik 10 jaar geleden was, herken ik mezelf niet meer terug.
Als ik terugkijk naar wie ik 5 jaar geleden was, evenmin.
Zelfs als ik maar een jaar terugkijk, herken ik mezelf al nauwelijks meer.

De meeste mensen veranderen niet zo heel erg.
Ook niet als ze dat wel zouden willen.
Want ze denken: “Zo ben ik nu eenmaal!”
Maar, dat is niet zo.

Nog nooit eerder was het me zo duidelijk:
Je kunt echt zijn wie je wilt zijn.
Je kunt echt worden wat je wilt doen.
Je kunt echt doen wat je wilt doen of voelt dat je te doen hebt.

Hoe? Dat wil ik je in 2019 dolgraag laten inzien en leren. Want ook jij kunt dat.
Nog even geduld. Hou mijn berichten in de gaten, hier op de website, via mijn podcast of social media.
Want… er komen mooie dingen aan!

Ken je mijn podcast al?

Sinds juni 2018 neem ik wekelijks een podcast op. Elke zondag verschijnt een nieuwe aflevering online.
Je kunt je hier gratis op abonneren en luisteren waar en wanneer je wilt.

Regelmatig nodig ik ook interessante gasten uit om jou te inspireren steeds meer te leren leven vanuit vertrouwen en plezier.

In #24 heb ik een gesprek met ex radio 3 en Veronica dj Patrick Kicken.
Een overzicht van alle te beschikbare afleveringen vind je hier.

Te gast bij de Eindbazen podcast!

Dit najaar was ik te gast bij een van de best beluisterde podcasts van Nederland, de Eindbazen podcast.

De betreffende aflevering kun je zowel bekijken als beluisteren.
Klik hier voor meer informatie.