Het was de tweede en laatste sessie van de dag. Een paar maanden geleden zaten we hier ook al. Maar Frank wilde graag nog een keertje. Om een goede definitieve keuze te kunnen maken straks.
Andere stad, andere tijd, maar op het eerste gezicht een vergelijkbaar gevoel. Ik was weer 25 jaar jonger en zat zelf in de collegebanken. De hoorcolleges waren in Utrecht ook geregeld met honderden studenten tegelijk. Net als de hoorcolleges bedrijfskunde hier aan de Erasmus Universiteit.
Op maandagochtend ging ik nooit. Want op zondagavond gingen we uit. Tot heel laat. Hoeveel lesuren hadden we toen? Geen idee… Stuk of 12? 16 misschien?
Toen ik studeerde had ik nog genoeg tijd voor andere dingen. Werken om bij te verdienen, 2 of 3 dagdelen per week. De eerste periode was ik zelfs lid van 2 studentenverenigingen. Maar alleen bierdrinken vond ik zelf wat weinig basis. Dus ging ik uiteindelijk alleen door met de combinatie zeilen en bier drinken bij Histos. Ik heb daar zelfs nog een jaar bestuurswerk gedaan. Tijd om te studeren had ik meer dan genoeg. Al was ik ook toen erg goed in uitstellen en dingen op het laatste moment doen.
Mijn studententijd was een superleuke en leerzaam fase. En ja… na 6 jaar (inclusief OV-studentenkaart en studiefinanciering) haalde ik mijn bul. Toen stond ik ook echt te popelen om aan het werk te gaan. (Al kon ik toen nog niet weten dat het wel een enorme zoektocht zou zijn voordat ik echt mijn plek zou vinden.)
Afgelopen december was het mij al opgevallen in Rotterdam: Studenten van nu die de studenten van straks vertellen over hoe het reilt en zeilt aan de universiteit. Mijn oren gingen klapperen toen ze uitweidden over wat ze allemaal aan het combineren waren. Dubbelstudies, topsport, verenigingsactiviteiten, bijbanen, bestuurswerk.
In gedachten dwaalde ik af naar de tientallen jongeren die ik afgelopen jaren in mijn praktijk heb gehad. Ja…. een fantastisch studentenleven…. op papier… maar ondertussen volledig opgebrand. En strak van de spanning en angst om te falen.
- FOMO: The Fear Of Missing Out.
- ‘Het gras is altijd groener bij de buurman-syndroom’.
- Angst om door de mand te vallen of er niet bij te horen.
Allemaal redenen om jezelf volledig voorbij rennen totdat alle rek eruit is.
Paniekaanvallen, huilbuien of het ene been niet meer voor het andere kunnen zetten. Opgebrand. En dan te maken krijgen met veroordelende reacties:
Zo jong en nu al burn-out? Niks meer gewend tegenwoordig, de jeugd!
Dus bovenop alle ellende ook nog eens schaamte.
In het universiteitsrestaurant kwamen er 7 appjes binnen. Vrienden, familie, volgers die me attendeerden op het artikel in de weekendbijlage van de Volkskrant:
Perfectionisme, de nieuwe volksziekte
Nou ja, nieuw, nieuw? Met alle respect, maar ik ben niet de enige die al jaren roept dat er sprake is van een enorme destructieve perfectionisme-epidemie in onze samenleving.
Onderweg terug naar huis stopte ik bij een tankstation om een Volkskrant te bemachtigen en thuisgekomen las ik het artikel. Niks nieuws onder de zon. Wel goed om het weer eens te lezen.
Het artikel richt zich vooral op jongeren en hoe de zesjescultuur in het onderwijs heeft plaatsgemaakt voor een strijd om hoge cijfers.
De vraag die centraal staat: Maakt dat jongeren ziek van perfectionisme?
Frank en ik zaten die middag ook bij een presentatie van een nog vrij nieuwe opleidingsvariant:
De bacheloropleiding Double Degree Recht en Bedrijfskunde.
Oftewel, een studie waarbij je in 6 jaar zowel afstudeert in rechten als in bedrijfskunde. Frank is vooral de laatste anderhalf jaar steeds ondernemender geworden. Hij vindt het leuk om dingen te organiseren, na te denken over een eigen bedrijf, kansen in de markt, etc. etc.
Een heel ander kind dan ik destijds.
Ik vond vooral talen leuk, maar heb me bang laten maken en over laten halen wiskunde in mijn pakket te nemen. Want:
♪♪♫ Kies Exact, met Exacte Vakken Kom je Verder! ♪♫♫♪
was de leus.
En net als tegenwoordig nog vaak wordt gezegd: Ook ik had me laten aanpraten dat ik met taal nooit iets zou kunnen worden waar je geld mee kon verdienen als je geen wiskunde had.
(hahahaha… hahahahahaha… hahahaha… yeahhh right! denk ik nu! als hypnotiseur, spreker en schrijver LOL)
Terug naar Frank.
Bedrijfskunde – of de internationale variant International Business waar we in december al naar hadden gekeken – ja … dat klinkt ook echt als iets wat bij hem past.
We geven onze kinderen steeds mee dat het belangrijkst is dat je gaat doen wat je leuk vindt.
En dat wanneer je dat altijd alsuitgangspunt aanhoudt, het met dat geld ook goed gaat komen.
Want niet de studie is bepalend, maar je eigen overtuigingen.
Als jij gelooft dat met X of Y geen droog brood te verdienen is… dan is dat ook zo.
Wat je uitzendt… komt bij je terug.
Ik heb dit niet bedacht. Zo werkt het nu eenmaal met energie. Echt waar. Kan ik boeken over vol schrijven.
Goed. We hoorden de presentatie aan. Eerlijk gezegd vroeg ik me echt af waarom Frank ineens zo geïnteresseerd was in deze dubbelcombinatie. Ik ben jurist. Ik weet wat je leert bij rechten. En mmmm…. ik zag zelf voor hem die combinatie totaal niet voor me. Dus ik vroeg me af wat me was ontgaan.
– “Waarom zou je dit eventueel willen doen dan?”
– “Nou mam… om wat ze steeds zeggen… om me te onderscheiden!”
Ja… daar was ik al bang voor!
Begrijp me niet verkeerd. Als jij het echt heerlijk vindt om je te verdiepen in deze 2 studies, als je niet genoeg uitdaging hebt aan 1 studie en er zijn vast nog meer redenen te verzinnen om dit te overwegen…. Doen!
Vooral doen!
Maar…. het aanprijspraatje van deze faculteit klakkeloos overnemen? Deze studie kiezen om je te onderscheiden!? “Er zijn straks 900 eerstejaars dus hoe zorg jij dan dat je eruit springt?” werd steeds gezegd.
Is dat de beste reden om een extra studie op je schouders te nemen?
Door eigenlijk de boodschap te geven dat 1 studie echt niet volstaat?
Door je angst te voeden dat je met 1 studie straks niet meetelt, niet goed genoeg bent. Alsjeblieft zeg!
Ik vind dat heftig. Denk je eens in: ook nog op kamers willen, voor jezelf leren zorgen, sporten op hoog niveau, lid worden van een studentenvereniging, tijd voor (nieuwe) vrienden en tussen de bedrijven door KEIHARD studeren….
Nogmaals als je het doet omdat je het WILT… omdat je drijfveer plezier en motivatie is, je ziet er uitdaging in, hebt er zin in, je staat te trappelen…. Perfect!
Maar als je het doet omdat je voelt dat het MOET om niet buiten de boot te vallen….. Dan gaat er wat mij betreft een DIKKE ALARMBEL af.
Dan begeef je je op glad ijs en is de kans volgens mij groot dat je onderuit gaat.
Leerzaam hoor, is ook wel weer ergens goed voor…. maar ja… je kunt ook van tevoren eerlijk kijken naar waarom je doet wat je doet, toch?
The secret is in the BEING not in the DOING
Ik heb dat pas op latere leeftijd door schade en schande mogen ontdekken. Heb veel te lang gedacht dat als ik maar heel veel aan het DOEN was, dat dat het ticket was naar geluk en succes. Maar het bleek een enkeltje Ellende. Uitputting. Frustratie.
Wat als we geleerd zouden hebben dat we al onderscheidend genoeg zijn van onszelf?
Dat je kracht niet zit in meer doen?
Maar juist in minder doen en meer plezier hebben door jezelf te kunnen zijn.
Dat je had geleerd te leven vanuit vertrouwen.
Dat je fouten mag maken en mag terugkomen op beslissingen.
Dat je voelt dat je er mag zijn.
Dat je kunt ervaren waar jij blij van wordt.
Dat je ruimte biedt aan je unieke talenten en dat je het vertrouwen hebt dat juist wat jou zo gemakkelijk afgaat en waaraan je plezier beleeft misschien wel de belangrijkste aanwijzing is die je kunt volgen in je leven om het pad naar geluk te vinden?
En dat die uitkomst wel eens haaks zou kunnen staan op de goedbedoelde adviezen van mentoren, dekanen en studieadviseurs?
De universiteit is natuurlijk een bolwerk van hoofddenken. Daar is op zich niks mis mee.
Het hoofddenken is absoluut handig
Maar het is zeker niet zaligmakend.
En dat schijnt nog wel heel hardnekkig vast te zitten, daar tussen die oren!
Ik ben wel benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt. Voel je vrij om te reageren hieronder.
Sommige dingen hadden we beter al op school kunnen leren, maar gelukkig …
we zijn nooit te oud om (bij) te leren
Ik geef regelmatig online Masterclasses en drie keer per jaar een gratis MInicursus Perfectionisme Loslaten.
Daarin leer je nog veel meer destructieve patronen herkennen die onze maatschappij en dus onszelf zo in de ban houden.
Alle verandering begint met bewustwording.
Als jij jezelf begint te betrappen op dit soort ondermijnend – ik moet altijd maar doorgaan en beter worden-gedrag, dan kun je het ook leren veranderen.
En dat is mijn doel.
Dat je gaat inzien waar jij jezelf over de kling jaagt.
Waar jij jezelf tekort doet.
En hoe jij jouw eigen handel en wandel onbewust overdraagt op je omgeving.
Nieuwsgierig? Je hebt niets te verliezen. In potentie juist enorm veel te winnen.
Meer ontspanning, plezier en levensgeluk.
Check de online agenda voor de komende online events:
Recente reacties