De eerste dag van onze vakantie in Thailand ging het al mis … 

Net geland in Bangkok namen we een taxi naar ons eerste hotel. Mijn man voorin, naast de chauffeur, de kinderen en ik op de achterbank.

Binnen één minuut ging het voorin over voetbal. Lobin van Pelsie, Aljan Lobben. Ja hoor, de chauffeur kende ze allemaal. De mannen hadden de grootste lol. Voetbaltaal doet grenzen vervagen, zo bleek maar weer.  De chauffeur zette ons zo’n drie kwartier later voor ons hotel af en reed weg.

 

Aangekomen in de lobby, vroeg de receptioniste om ons reserveringsnummer. “The number is in my phone”, zei mijn man. Hij greep in zijn broekzak, in de andere, in zijn rugzak… niets. Een lichte mate van paniek in zijn ogen, gevolgd door het besef: “Oh nee! Mijn telefoon. Die had ik op mijn stoel gelegd … in de taxi!” Die natuurlijk al in geen velden of wegen meer was te bekennen.

Nadat mijn echtgenoot had gevraagd of de baliemedewerkers (inmiddels stonden er maar liefst 4!) alsjeblieft konden proberen contact te leggen met het taxibedrijf, zijn we maar gewoon onze eerste vakantiedag gaan vieren.

Wat is nou de kans dat zo’n chauffeur in een stad met zo’n 7 miljoen auto’s je mobiel komt terugbrengen? Nul? En toch…. Ik besloot dat IK in ieder geval zou blijven denken: Linksom of rechtsom, dit komt gewoon goed. Dat ding komt  weer hier. Hoe onlogisch en onmogelijk het ook lijkt.

 

Zie je wel!

’s Avonds om een uur of 11, toen wij al in ons bedje lagen bij te komen van de vermoeiende vliegreis, belde de receptie: “Meneer, uw telefoon is net afgegeven door de taxichauffeur!” We konden het eigenlijk niet geloven. Nou ja, een stemmetje in mij zei: “Zie je wel!” Want inmiddels heb ik keer op keer gezien dat er wonderen kunnen gebeuren als je maar vertrouwen hebt in de goede afloop.

 

Nee, dit kan niet waar zijn!

We vierden vanaf die dag een heerlijke vakantie. Tot de laatste dag… toen kwam de domper!!! We reisden per luxe touringcar terug van het tropische eilandje Koh Chang naar Bangkok. Onze dochter van 11 zat de hele reis naast me, luisterend naar de muziek van haar Iphone en met een heerlijk boek op haar e-reader.

Later die avond stormde ze onze hotelkamer binnen: “Is mijn telefoon hier?” “Nee”, antwoordde ik, “maar waar is je e-reader?” Toen wist ze het direct: “Oh nee, alletwee in het stoelvakje in de bus laten liggen!”

Hoe is het mogelijk? Twee keer in 1 vakantie? Maar ja, je kunt jezelf wel voor je kop slaan, dat verandert niets aan de feiten.

 

Huilen kan altijd nog

Mijn man ging direct met haar naar de receptie, waar contact gelegd werd met de busmaatschappij. Snel bleek dat er wel een soort tablet was gevonden in de bus, maar geen telefoon. En juist die was voor haar het belangrijkst, want al was het dan inmiddels een museumstuk (mijn oude Iphone 3gs, daar krijg je niets meer voor),  daarop stonden allemaal zelfgemaakte vakantiefilmpjes, foto’s van hartsvriendinnen, persoonlijke berichtjes, etc.

Ik dacht terug aan dag 1 van de vakantie en sprak met mijn dochter af: “Als morgen blijkt dat je telefoon er inderdaad niet bij is, dan mogen we heel hard huilen dat we zo stom zijn geweest. Maar nu gaan we alleen maar heel hard duimen en vertrouwen dat het goed komt, ok? Ook al hebben we zelf geen idee hoe, toch stellen we ons al helemaal voor dat al jouw spullen hier morgenochtend gewoon worden afgeleverd.“

 

Bangkok is magisch!

De volgende ochtend om half 10 bleek dat het goed is om – zelfs tegen beter weten in  – vertrouwen te houden totdat de feiten je vertellen dat dat geen zin meer heeft. Want wat bleek: het pakketje dat was afgeleverd, bevatte niet alleen haar e-reader, maar ook haar o zo geliefde telefoon.  Terwijl ze zo bang geweest was dat het echt niet meer goed zou komen.

 

Hoe verruil je angst voor vertrouwen?

Als ik mijn klanten vraag waar ze het meest naar verlangen in hun leven, is het antwoord heel vaak ‘RUST’! En die rust hangt 1-op-1 samen met het hebben van vertrouwen. Dingen kunnen loslaten.

Tijdens onze vakantie in Thailand viel me op hoeveel meer rust en berusting ik tegenkwam dan hier. Zelfs in een megadrukke miljoenenstad als Bangkok. Ik denk dat de Boeddhistische levensvisie daar een groot aandeel in heeft.

Nu ik weer een week aan het werk ben, zie ik ook meteen weer de onrust en de angst bij veel mensen hier. We laten ons zo regeren door angst. We zijn zo bang voor verlies. Om de controle te verliezen. Om te moeten dealen met situaties die we niet zien aankomen of die we niet willen.

We zijn bang voor het verlies van werk, van onze partner, ons huis. Bang om de rekeningen niet meer te kunnen betalen. Angstig dat we ons niet beter gaan voelen. Dat het leven aan ons voorbijgaat zonder echt te leven. En die angst veroorzaakt alleen maar meer onrust, stress en zelfs depressieve gevoelens.

Een van de mensen die me onlangs mailde omschreef het zo:

 “Ik heb niet het gevoel dat ik leef, maar dat ik weken draai.”

Ik weet zeker dat dit voor velen herkenbaar is.

Vaak blijken we muurvast te zitten in die negatieve angstpatronen. We geven zoveel energie aan de dingen die mis zouden kunnen gaan, dat die angstscenario’s levensgroot worden. Of zelfs levensbedreigend. En het aparte is: dan blijken ze ook vaak nog uit te komen. Het is net of je er ongemerkt op afkoerst. En ja, ik geloof ook echt dat het zo werkt.

Maar het tegengestelde is ook waar. Want hoe meer aandacht en energie je stopt in rust en vertrouwen, des te groter maak je de kans dat het ook weer goed komt. Dus het is heel erg belangrijk om dat principe altijd voor ogen te houden. Negatieve energie levert je sowieso niets op! Het maakt dingen juist kapot.

 

Ruimte voor rust en vertrouwen scheppen: Hoe?

Maar wat is dan het recept voor het creëren van vertrouwen? Hoe kun je meer rust creëren? Meer ontspanning? Meer plezier?

Hoe zorg je dat je niet het leven aan je voorbij ziet trekken terwijl je er bijna als een toeschouwer naar kijkt en je voelt dat je niet happy bent of dingen anders zou willen?

 

De basisingrediënten voor dit recept heb ik allemaal gestopt in de cursus P.R.I.M.A. is Perfect. 

Hoe je leven er nu uitziet en hoe je je daarover voelt, heeft alles te maken met hoe je nu denkt. Met hoe je in het leven staat, of je al dan niet vertrouwen hebt in jezelf. Of je je jezelf accepteert zoals je bent. Of je jezelf durft te zijn. Zonder masker. Gewoon zoals je bent.

Want het kost heel veel energie wanneer dat lastig voor je is. Het maakt dat je niet kunt berusten en rust kunt vinden, maar juist angst, stress en gejaagdheid ervaart.

 

Wil je meer weten, kijk dan op deze pagina voor meer informatie.

 

 

Wat is jouw ervaring?

 

Heb jij ook de neiging om meteen al van het slechtste uit te gaan? Of ben jij juist iemand die de rust weet te behouden en vertrouwen heeft dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht komt? Misschien heb je ook wel voorbeelden van hoe wonderbaarlijk dingen soms lopen?

Het mooie is dat we elkaar met onze eigen ervaringen kunnen steunen en inspireren. Ik denk dat heel veel mensen erbij gebaat zijn om te zien hoe zinvol het is om – al lijkt alles verkeerd te gaan – te vertrouwen dat het weer goed komt.

Ik zou het dan ook heel leuk vinden om jouw ervaring hieronder te lezen, dus laat alsjeblieft je  reactie hieronder achter!