Vanochtend had ik een klant die al jarenlang last had van een enorme ‘crisis’. Haar leven veranderde van de ene op de andere dag 180 graden. Tijdens haar werk als accountmanager in de buitendienst werd ze op een dag onwel achter het stuur. Een hele angstige ervaring. Een ambulance moest haar uiteindelijk ophalen.
Na die dag kon ze niet meer aan het werk. Ze werd overmand door vermoeidheid en kon niets meer. De experts spraken van burn-out, angststoornis en agorafobie. Ze werd zo bang voor nieuwe paniekaanvallen dat ze het veiliger vond om zoveel mogelijk binnen te blijven.
Na vele, zoals ze dat zelf omschreef, ‘wanhopige pogingen therapie’ (psycholoog, hypnotherapie, EMDR en verkeersintegratie), ging het wel stukken beter. Maar toch lukte het haar niet de knop te vinden die haar de moed gaf om de snelweg weer op te gaan. Een vereiste om weer te kunnen werken. De angst dat het weer mis zou gaan, overheerste alles.
Zo’n persoonlijke crisis raakt iemands leven rechtstreeks en ingrijpend. Deze vrouw was haar baan al kwijt en een groot deel van haar vrijheid en plezier in het leven. En dat raakt ook mij diep, vooral omdat het vaak onnodig is.
Maar gelukkig hoefden we niet machteloos te blijven toekijken. Want ik kon haar laten ervaren hoe gemakkelijk het is om zelf weer aan het roer (of stuur 
) te zitten.
Na al die jaren was ze toch nog steeds vastberaden om van haar probleem af te komen. Haar omgeving had haar inmiddels bijna gesmeekt om eindelijk eens te accepteren dat ze haar baan en een groot stuk van haar vrijheid gewoon kwijt was. Maar daar wilde ze niets van weten. Iets moest haar toch uit deze crisis kunnen bevrijden?
Gelukkig bleek deze crisis niet net zo moeilijk oplosbaar als de vele crises die we op bv politiek en economisch gebied zien tegenwoordig. Deze was namelijk al na 3 kwartier opgelost. Het enige wat in feite nodig was, was een nieuw perspectief.
Wanneer mijn klant dacht aan rijden op de snelweg , zag ze in gedachten alles wat maar mis kon gaan ook echt mis gaan. Dit alleen al veroorzaakte zoveel stress en paniekgevoelens, dat ze het in het echt helemaal niet durfde. Dat verbaasde me niets! De grootste rampen voltrokken zich in haar hoofd. Met deze wetenschap konden we aan de slag.
Ik verving de angstige beelden in haar hoofd en loste de nare gevoelens op. Daarvoor in de plaats gaf ik haar gevoelens van kalmte, rust en ontspanning. Even later gaf ze aan dat we volgens haar voldoende hadden bereikt. “Zou je het nu wel aandurven?” vroeg ik. “Ja, zeker!”, zei ze lachend, maar op besliste toon. “OK, dan gaan we dat nu testen!”
Vijftien minuten later reden we op de snelweg. Zij achter het stuur, ik ernaast. “Ik schaam me bijna dat ik het zo ver heb laten komen”, zei ze. Ik gaf aan dat ze dat schamen maar moest vergeten en beter kon beginnen met genieten. Ik weet zeker dat ze deze dagen wel andere dingen aan haar hoofd heeft dan politiek. Haar crisis is voorbij. De vrijheid lonkt. Eerst haar moeder in Rotterdam en dan … Parijs!!!
Sinds een jaar of 10 ik met ups en downs. Er is in die 10 jaar heel wat op mijn pad gekomen.
Ik ben getrouwd en heb 2 schatten van kinderen gekregen dat is het positieve maar toen ik zwanger was van mijn oudste nu 9 jaar terug kreeg mijn moeder een hersenbloeding zij heeft heel veel moeten vechten om er zo goed mogelijk boven op te komen.
Een half jaar nadat mijn jongste geboren is kreeg ik de diagnose MS te horen ik was volledig van slag ook ben ik vlak daarna uit eigen wil gestopt met werken en toen raakte ik erg van de kaart ik raakte aan de medicijnen om mij enigszins weer op de rails te krijgen. Ik knapte weer wat op tot mijn vader te horen kreeg dat hij chronische leukemie had hij is in februari 2010 overleden weer een fase waar je doorheen moet met veel spanning en stress.
Zomer 2010 kreeg mijn moeder borstkanker gelukkig waren we er vroeg genoeg bij en is alles goed met haar gekomen.
In het voorjaar van 2011 kreeg ik een aardige MS aanval en ik vond het wederom heel moeilijk om daar mee om te gaan ik was dan heel gespannen en gestresst want hoe lang zal dit duren en herstellen mijn klachten nog wel.
Van de spanning moet ik dan vaak overgeven en eet ik heel slecht ik word ’s morgens vroeg wakker en begin maar te malen in mijn hoofd. Die spanning en stress zijn absoluut niet goed voor mijn gezondheid.
Nu heeft mijn zoon van 8 jaar ook klachten van erg gespannen zijn wanneer er iets leuks op het programma staat hij gaat ook bijna zover tot dat hij overgeven moet.
Ik heb voor hem nu hulp gezocht en toen werd er met recht een spiegel voor mij gehouden ik zag mijzelf in de stoel zitten waar hij zat. En toen dacht ik niet alleen hij moet in therapie want wat hij heeft heb ik ook en hoe kan ik hem bijstaan als ik zelf niet met spanning en stress om kan gaan.
Ik heb nu tweemaal aan tafel gezeten bij zijn therapeute en of het de juiste manier van aanpak is weet ik nog niet .
Maar toen ik het verhaal over zon in je leven las dacht ik dit sluit volgens mij wel op mijn angsten en stress aan. Ik moet leren met spanningen en stress om te gaan .
Kreeg je medicijnen ervoor? Angstremmers ofzo?
Mijn naam is Renata en mijn angst is auto rijden.
Ik heb op latere leeftijd mijn rijbewijs gehaald ( 30) en alles ging goed.
Het gekke is dat sinds ik het rijbewijs heb gehaald angstig ben geworden.
Ik heb een paar keer gereden en ben daarna gestopt met autorijden. Als het gesprek over mij en mijn angst gaat voor het autorijden krijg ik al een knoop in mijn maag.
Dit in het kort mijn situatie om mee te dingen naar de Koninginnedagactie van jouw site.
Hallo Renata,
Ik wilde vanochtend een video opnemen waarin je kon zien welke naam ik heb getrokken.
Maar, dat zag er niet uit. Ik heb namelijk geen stem meer. Dus bij deze laat ik je ‘geluidloos’ weten dat ik jouw naam vanochtend heb getrokken.
GEFELICITEERD!
Ik neem contact met je op via de mail om een afspraak met je te maken, goed?
Zonnige dag,
Astrid
Hai Astrid,
Wat super gaaf, ik ben er erg blij mee.
tot horens.
Groet,
Renata
Ik heb verleden week te horen gekregen dat ik na 26 jaar trouwe dienst (in mijn 50-ste levensjaar), wegens bedrijfseconomische redenen ontslagen ben. Ik was helemaal overdonderd, het was voor mij echt totaal onverwacht…
Na het een dag of wat te hebben laten bezinken, bedacht ik me dat dit misschien zo moet zijn. Ik geloof namelijk wel in “alles heeft een reden”. Dit is hèt moment om de knop om te zetten, om iets te doen wat ik eigenlijk mijn hele leven al wil: iets creatiefs!
Ik ben gaan zoeken op internet en kwam uit op de opleiding Creatief Grafisch Vormgever. Hier had ik stiekem al eens vaker naar gekeken maar nooit de stap durven, en financieel kunnen, maken. Maar dit is wat ik wil!
Ik zit nu nog midden in de onderhandelingen met mijn baas, maar ik hoop dat hij ervoor wil zorgen middels een ontslagvergoeding die deze opleiding kan bekostigen, dat ik deze droom waar kan maken! Ik ben nu zelfs zo ver dat als het bedrag niet toereikend is, ik deze stap toch ga maken, HOE DAN OOK!
Dat van dat autorijden dat (her)ken ik heel goed. Na een aantal vervelende aanvaringen op de weg, heb ik nu al ruim twaalf jaar geen auto meer gereden. Alleen al door de gedachte dat ik achter het stuur moet kruipen ‘bevries’ ik totaal, breekt het (angst)zweet mij uit en weigeren mijn ledematen om elke beweging die benodigd is zonder problemen uit te voeren. Wat voor een ander dus een doodgewone actie is, is voor mij letterlijk een HEL!