Een paar dagen geleden reed ik met de auto naar de binnenstad van Alkmaar. Onze dochter werd 18 en we hadden voor haar een mooi ringetje laten maken met haar favoriete edelsteen. En deze lag geduldig te wachten bij de juwelier. Het was tijden geleden dat ik in ‘gewone winkels’ was geweest. Immers, al maanden is er niet veel anders te beleven dan de dagelijkse boodschappen doen bij de supermarkt of andere winkels die vallen onder de noemer winkels die ‘essentiële producten’ verkopen.

De juwelier zit in een van de leukste straatjes van Alkmaar. Toen ik zag dat deze bezig was met een andere klant (en er mag maar 1 klant tegelijk in de winkel), liep ik even door naar de bloemenzaak, een paar panden verder. “Bel aan, wij komen razendsnel”, stond er op een papier op de deur. Dus dat deed ik.

Binnen een halve minuut kwam de eigenaar van de winkel naar de deur. Hij had uit zijn zak een mondkapje gepakt en opende de deur om mij te woord te staan. “Ik draag geen mondkapje meneer, is dat oké?” “Ja hoor, als je maar niet te dichtbij komt!”
“Natuurlijk niet”
, lachte ik hem toe. Ik respecteer ieders mening, maar had vandaag besloten dat ik op dit vlak ook mijn eigen mening 100% ging respecteren. Met alle consequenties van dien. En om te voorkomen dat ik voor ’the easy way out zou kiezen’, had ik mijn exemplaar thuisgelaten.

Met een prachtige bos fleurige tulpen stapte ik even later de juwelierszaak binnen. “Wow, wat een mooie bloemen!” zei hij. De juwelier, die overigens ook geen mondkapje droeg, pakte de ring en liet hem zien. “Oooh, dit gaat ze zo prachtig vinden! Ik kan niet wachten tot zondag!” De ring ging in een mooi doosje, strikje erom en voldaan zwaaide de man mij uit. Weer een blije klant.

Onderweg naar mijn auto, liep ik langs een Italiaanse broodjeszaak. Een van mijn favorieten. Je moet daar geen haast hebben, want het kan even duren. Daarom bestellen we vaak een broodje, doen een boodschapje en een half uurtje later ligt het lekkerste hapje dan klaar.

Ik zag op de deur een papier hangen: “Mondkapje gewenst.” Mooi, dacht ik. Dan kan ik rustig naar binnen. Immers, ‘gewenst’ betekent niet hetzelfde als ‘verplicht’, toch?

Maar het liep anders. Toen ik binnenkwam ving ik net een flard van een gesprek op waaruit bleek dat de eigenaar van de zaak behoorlijk met de hele mondkapjestoestand in zijn maag zat. Wat ik snap. Natuurlijk snap ik dat. Maar bij twijfel niet inhalen. Op de deur stond iets anders dan ik nu hoorde. Ik vroeg daarom toch maar of het oké was dat ik zonder mondkapje binnen was. Immers…. en ik wees naar zijn affiche.

“Eh… nou ja… eh neee. nou eigenlijk niet!”

Oké. Duidelijk. Nou ja…. eigenlijk natuurlijk helemaal niet duidelijk. Voor hem. Want met zijn halfslachtige keuze zal hij waarschijnlijk -tig keer per dag die discussie in zijn winkel krijgen.
Maar ik wist wat me te doen stond. Want ik had wél gekozen.
Geen mondkapje meer voor mij.
En ook niet snel een uit mijn tas toveren om mijn mening in te ruilen voor de ander.

Dus… ik wist wat me te doen stond.

“Goed, dan ga ik weer. Fijne dag nog!”

No hard feelings. Trots op mezelf. Mijn keuze was tenminste duidelijk. En… dat is voor mij zelfvertrouwen: Wanneer je jezelf kunt vertrouwen. Dat je veilig bent bij jezelf. Dat je keuzes durft te maken. Niet om iemand te pleasen. Maar omdat het goed voelt. Voor jou.

Zonnige groet!

Actueel

Kies jij voor nep of ware verlichting?

In mijn laatste Zonnestraal van dit jaar stel ik deze vraag. Je kunt ‘m hier nalezen:
Kies jij voor nep of ware verlichting? 

Ik besef dat ik dit jaar weer dieper ben gezakt in het besef dat december van mij vraagt om heel anders te beleven dan ik vele jaren heb gedaan.

Al dat licht, al dat eten, al die (sociale) verplichtingen, verwachtingen en daarmee onontkoombare teleurstellingen. Het levert veel ruis op. En veel momenten van jezelf voorbijrennen en uit verbinding zijn.

Deze crisis, deze afgelopen 2 jaar en deze maand in het bijzonder duwen ons steeds meer het pad op van bewustwording. Dat we ons licht laten schijnen op waar we mee bezig zijn, hoe we leven, wat we allemaal onderdrukken, negeren en verstoppen en hoe we daarmee onszelf tekort doen. Als we tenminste ook serieus verlangen naar anders. Naar meer samen. Naar meer verbinding. Naar meer vrede en heelheid.

 

Elke verandering, elke vorm van heling, begint bij onszelf. En daarom is dat precies wat deze maand voor mij centraal staat. 

In De Zonnebank geef ik in december in totaal 5 x een Zoom waarin precies dit centraal staat. De eerste aflevering staat al online. Je kunt er op 9, 14 22 en 28 december zelf bij zijn of terugkijken in de replay.

En als je nu Zonnebank lid wordt, betaal je als decembercadeautje geen 70, maar 50 euro deze maand. 
Kortingscode: wareverlichting

Sluit je aan bij de Zon in je Leven Podcast Community en ontvang dit audiobook

PRIMA is Perfect
Jij bent Perfect
En als je dat leert v o e l e n
Schijnt de Zon
Iedere dag!

Zo start ik meestal mijn podcast. Sinds juni 2018 maak ik vrijwel wekelijks een nieuwe aflevering, soms vaker. Ik vind het belangrijk om je te doen beseffen dat alles staat en valt met echt durven voelen wat er in je omgaat. Onder ogen durven zien dat je last hebt van angst en onzekerheden (perfectionisme). Dat leren voelen. En daar helemaal oké mee leren zijn. Voor velen een enorme uitdaging! Want we worden geprogrammeerd om vooral vanuit onze ratio te leven en onze gevoelens en emoties te begraven. 

Ik laat jou graag via mijn persoonlijke verhalen en ervaringen zien (of beter gezegd horen in dit geval) op hoeveel vlakken jij het jezelf moeilijk maakt in je leven. En hoe het anders kan.

Wil jij al luisterend bewuster worden? Zowel van jezelf, wie jij bent, maar ook van wat er momenteel allemaal speelt in de wereld en wat jouw plek binnen dat geheel is?  Abonneer je dan nu op mijn podcast en mis geen aflevering!

Pin It on Pinterest