Een op de vijf brugklassers vindt later zijn droombaan

Dit bericht hoorde ik vanochtend op de radio. De Volkskrant publiceerde de resultaten in dit artikel.

Goed nieuws voor die 20% natuurlijk, want we werken toch een groot deel van ons leven.
En wie wil er nou niet:

• Die droombaan?
• Een gevoel van vervulling en voldoening?
• Gewaardeerd worden?
• Een beroep of functie vervullen waarin je talenten uit de verf komen?
• Waarin je je kunt ontwikkelen of groeien?
• Zien dat je toegevoegde waarde levert en iets wezenlijks bijdraagt aan de maatschappij?
• Daar elke dag met plezier je bed voor uitkomen?

Maar ja…de realiteit is blijkbaar heel anders. Want als slechts 20% zijn droombaan vindt, denk ik direct ook aan die 80% die het moet doen met (veel) minder. Want we weten allemaal: Het aantal mensen dat ongelukkig is in zijn of haar  werk is absurd hoog.

Toen ik het artikel over dit onderzoek las, dwaalden mijn gedachten heel snel af. Ik vind het altijd moeilijk om me bij de droge onderzoeksfeiten te houden die vertellen wat is onderzocht en wat de bevindingen zijn. Mijn brein is de laatste jaren meer getraind in: Oké, dit is de situatie, maar wat is er nog meer mogelijk???

Aantal kinderen dat droombaan vindt kan drastisch omhoog

Volgens mij zou het aantal jongeren dat zijn droombaan vindt veel en veel hoger kunnen zijn. Als we op school én van huis uit veel meer zouden leren hoe we onze dromen kunnen herkennen, onze passies en talenten serieus leren nemen en vervolgens ook voldoende zelfvertrouwen meekrijgen om hier concreet mee aan de slag te gaan.

Invloed van ouders op keuze kinderen vaak doorslaggevend

Wat ik interessant vond in het artikel in de Volkskrant, is dat weer eens blijkt dat de voorkeur voor een beroep vooral wordt bepaald door wat je omgeving doet (ouders, ooms, tantes), maar ook: wat je op televisie ziet bijvoorbeeld. Denk aan de kinderen die dankzij Freek Vonk ook bioloog willen worden. Verder is ook het opleidingsniveau van je ouders van grote invloed. Logisch, want VMBO-ouders hebben vaak andere beroepen dan VWO-ouders). En tenslotte schijnt het zo te zijn dat de bemoeienis van ouders sinds de invoering van het leenstelsel enorm is toegenomen.

Zo zegt Marcel Bouwman, decaan op een middelbare school in Oss:

“Sinds de invoering van het leenstelsel kijken ouders vaker mee, ook naar de arbeidsmarktperspectieven. Een droomberoep als piloot – hij hoort het nauwelijks nog voorbij komen. Een pilotenopleiding vergt een enorme investering, maar kom je er ook mee aan de bak? Daar kijken ouders naar.”

Natuurlijk logisch. Maar is dit ook slim? En beperk je je kind hiermee niet in zijn of haar mogelijkheden door te veel door je eigen bril te kijken en uit te gaan van je eigen angsten, mogelijkheden en ervaringen?

Doorbuffelen tot je pensioen of …?

Ik geloof absoluut dat het mogelijk is dat een veel hoger percentage dan 20% zijn of haar droombaan zou kunnen vinden.

Zo geloof ik ook dat heel veel ouders die eigenlijk diep ongelukkig zijn in hun huidige baan, maar niet durven te bewegen uit angst dat dat niet goed uitpakt een veel betere plek verdienen, zodat ze stoppen met uitrekenen hoelang ze nog moeten en niet langer reikhalzend uitkijken naar hun pensioendatum. Voor velen de dag waarop voor velen het leven pas écht zou moeten gaan beginnen. (Ik denk dat dit het recept is voor een ongelukkig leven aan het eind van de streep!)

Als je een groot deel van je leven besteedt aan werk, is het toch cruciaal dat je die tijd zo goed mogelijk gaat besteden? En daarbij denk ik niet in eerste instantie aan het belang van de werkgever. Maar juist aan hoe jij als werknemer je wilt voelen?

We staan op een bijzonder punt in de tijd, dat kun je overal om je heen zien als je goed kijkt. Alleen veel mensen zitten nog vast in het oude denken en ervaren nu nog niet dat het mogelijk is om veel en veel meer te vertrouwen op je eigen kracht en mogelijkheden om een leven te creëren dat écht bij jou past. De meerderheid ligt nog diep te slapen en wordt nog geleefd. Automatische patronen en overtuigingen die van generatie op generatie zijn doorgegeven winnen het nog steeds van het vrije denken.

Ik heb hier ook een podcast over opgenomen, waarin ik je vertel welke manier ik de afgelopen jaren heb toegepast om ervoor te zorgen dat ik mijn eigen droombaan heb gecreëerd. Maar dat niet alleen, hoe dit er ook mede voor heeft gezorgd dat onze kinderen, nu 16 en 18 jaar, al volop hun dromen aan het realiseren zijn. En het vertrouwen hebben dat ze dit ook de rest van hun leven kunnen blijven doen. 

Nu je hopelijk weer eens beseft hoe groot de invloed is van ouders op hun kinderen, kan ik me ook voorstellen dat je wilt weten hoe je die invloed op zo positief mogelijke manier kunt inzetten, zodat je kinderen bij die gelukkigen kunnen gaan horen voor wie dingen op hun plek gaan vallen.

En dat geldt natuurlijk niet alleen voor je kinderen. Maar denk ook vooral aan jezelf.

Vind je zelf ook niet dat het tijd is om serieus te kijken naar in hoeverre je zelf gelukkig bent met waar je nu staat en wat je nu doet? Of blijf je voorleven dat je in het leven nu eenmaal niet zoveel te kiezen hebt?

Alles staat en valt met wat jij gelooft over jezelf en je mogelijkheden.

En daar zit de winst. Daar is nog zo ongelofelijk veel mogelijk en nog zoveel onbenut potentieel.
It’s up to you. Ik hoop dat je gaat luisteren en dat je geïnspireerd raakt. 

Er is zoveel meer mogelijk dan je denkt.
En jij hebt de sleutel in handen.
Doe er wat mee!