Vanochtend werd ik wakker met beelden van 15 jaar geleden…
Ik liep weer achter het volgeladen winkelkarretje van Super de Boer richting de kassa. Met rode wangen van de inspanning duwde ik de zware kar voort.
Had ik nou echt alles? Volgens mij wel.
Ja…. de koelkast zou straks weer goed gevuld zijn, zodat niemand iets te kort zou komen.
Gelukkig hoefde ik het krat bier niet zelf op de band te zetten. Er zijn natuurlijk grenzen!

Ik pakte alles in, de beschuitjes uiteraard bovenop en rekende af. En langzaam liep ik terug naar de auto. “Jee joh, dat je dit vandaag allemaal nog zelf doet!” riep een vrouw die ik kende van de pufcursus verbaasd  toen ik zei dat mijn vliezen die ochtend waren gebroken.
Ja, logisch dat ik het zelf doe, dacht ik bij mezelf, er is verder niemand thuis. Ik had namelijk toen ik Ron belde over de gebroken vliezen tegen hem gezegd dat hij nog niet van zijn werk thuis hoefde te komen. Ik zou het wel laten weten als ik het gevoel had dat de bevalling echt begon.
En iemand moest toch zorgen voor die boodschappen? Het was vrijdag. Het weekend stond voor de deur. Het zou dus wel full house worden met kraamvisite.

Als ik dit nu thuis weer vertel, zoals vanochtend, moeten we er altijd om lachen. Maar zo zat ik toen echt in elkaar. Rond lunchtijd kwam Ron thuis. Hij mocht van zijn collega’s niet langer op kantoor blijven. Ik vond het onzin. (Maar toch ook wel fijn dat hij er was.)
Ik herinner me ook nog dat ik ’s avonds tussen de weeën door met een vriendin aan het bellen was. Wacht even hoor … zei ik af en toe … en dat moest ik wat wegpuffen. Eh… Astrid … wij gaan nu hangen! zei ze Wie weet, misschien had ze anders wel de hele bevalling live meegemaakt.

Ongelofelijk, hoe bijzonder was ik geprogrammeerd! Ik kan het me nu echt niet meer voorstellen. Hoewel ik ook nu heus nog vaak genoeg momenten heb dat ik mezelf betrap op multitasken. Iets waarvan ik weet dat ik het niet kan (niemand!) en dat het per saldo geen voordeel oplevert. Maar ons brein kan erg vastzitten in aangeleerde patronen. En mijn patroon was gewoon doorgaan, zelf doen, geen hulp vragen, niet nodig!

Ik was daar ook trots op. Dat had me jarenlang zoveel opgeleverd. Erkenning, bewondering, waardering, complimentjes in allerlei varianten. En die zelfbevestiging had ik keihard nodig. Want mijn kritische mind, de babbelbox in mijn hoofd zoals een collega van me dat altijd noemt, die was er altijd en had geen goed woord voor mij over. Het kon altijd beter, sneller, nauwkeuriger, mooier. Het was nooit af en nooit goed genoeg. Dit was – achteraf gezien – de pittigste periode in mijn leven tot nu toe.

Aan het eind van die dag – 14 maart – kwam onze lieve Lotte ter wereld. Net voor middernacht.Natuurlijk waren we dolblij.
Vandaag wordt ze alweer 15. Wat is ze veranderd!

Maar – godzijdank – gelukkig ben ik ook veranderd. Want zo’n moeder die alle ballen altijd maar in de lucht wil houden, dat is niet de gezelligste moeder. Dat is niet de leukste echtgenote. Dat is niet de vrolijkste collega en vriendin.

Ik heb het nog een paar jaar geprobeerd vol te houden

Maar toen Lotte en Frank 4 en 6 waren, besloot ik het roer rigoureus om te gooien. Ik voelde dat er iets moest veranderen. En dat is vanaf dat moment gebeurd. Ik ben mijn patronen gaan inzien. Ik heb nieuwe patronen aangeleerd. Ik heb heel veel ontdekt en werd daar zo ongelofelijk blij van dat ik dat niet voor mezelf kon houden.

De rest is geschiedenis. Elke dag deel ik wat ik geleerd heb. Ik geef heel veel weg, maar ik heb er ook mijn werk van gemaakt. En met resultaat. Niet alleen voor mezelf, maar voor zoveel anderen.

Onze kinderen zijn mijn grootste cadeaus. Dat staat buiten kijf. Maar ik ben zo ongelofelijk dankbaar dat ik mezelf ook een van de grootste dingen cadeau heb gedaan die een mens zichzelf kan geven. Namelijk dat ik ben gaan investeren in mijn eigen bewustwording en dat ik ben gaan bouwen aan mijn zelfvertrouwen. Dat ik ben gaan zien hoe ik mezelf kapot aan het maken was. En dat ik daar niet alleen mezelf mee kon helpen, maar ook zie hoe ongelofelijk verschil het maakt of je dit als ouder wel of niet weet.

Want dit heeft gemaakt dat ik de kinderen bewuster ben gaan opvoeden en dat ik niet dezelfde rariteiten en hersenkronkels aan hen bleef doorgeven over ‘niet goed genoeg zijn’ en ‘altijd maar rekening houden met en denken voor een ander’.

Je kunt je kinderen niet voor ‘fouten’ behoeden. Ze moeten hun eigen lessen leren. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat het een enorm verschil maakt wanneer je zelf niet meer voortdurend bent overgeleverd aan je zelftwijfel en onzekerheid. Kinderen kopiëren niet wat je zegt, maar wat je doet. Wat je in de praktijk laat zien. En als jouw manier van doen verandert, als jij leeft vanuit vertrouwen, dan geef je ze dat mee. Dan verandert ook hun gedrag.

Vanochtend zongen we voor misschien wel de laatste keer met zijn drietjes “Lang zal ze Leven” aan haar bed.  Volgend jaar woont Frank in Amerika. En daarna wil hij vast niet meer bij papa en mama onder een dak wonen, dus het wordt allemaal weer anders. Een dag om extra te genieten dus.

Wat ik voel?

Een beetje weemoed.
Heel veel liefde. Voor de kinderen, ons gezin en voor mijn leven.
En trots. Heel veel trots. Ook op mezelf.
Omdat ik mezelf gelukkig niet meer herken in het bovenstaande verhaal.
Omdat ik steeds beter ben geworden in ontvangen (geven is vaak geen kunst).
En omdat ik elke dag mag doen waar ik dolblij van word: Anderen inspireren en ze de hoop en het vertrouwen geven dat het anders kan en ze daarbij helpen.

Want het kan echt anders. Als je zelf bereid maar bent om eerlijk te kijken en jezelf te veranderen.
En niet blijft steken in je trots en de overtuiging dat je dat allemaal zelf moet kunnen, een van de grootste en meest hardnekkige valkuilen, weet ik uit ervaring.

Ik kon uiteindelijk mezelf niet helpen. Ik had daar hulp bij nodig. En jij waarschijnlijk lukt het jou ook niet alleen. Anders had je het toch allang gedaan?

Vanaf 26 maart kan ik je – als je wilt – een handje helpen.
Dan start namelijk weer een nieuwe gratis Minicursus Perfectionisme Loslaten. Waarin ik met je wil delen hoe je kunt veranderen van zo’n zelfsaboterende altijd maar doorrennende zichzelf uitputtende vrouw of man in iemand die weer kan ontspannen, lachen en genieten van het leven.

Wil je meedoen?
Klik dan op onderstaande button voor meer informatie en om je aan te melden.