Gisteravond zat ik te kijken en zag een vooraankondiging voorbijkomen van RTL Late Night …

8 maart – Internationale Vrouwendag – benieuwd welke interessante vrou..w.. … huh… wacht even…. nee? Geen enkele?

Mijn mond viel open…

En dus heb ik vandaag de redactie van RTL Late Night gemaild. En toen dacht ik. Ze krijgen vast wel meer mailtjes per dag 🙂
Dus in mijn webcam ingesproken wat me dwarszat …. in een heuse VIDEOBOODSCHAP! 🙂

En tegenwoordig hoeven we niet meer aan Robert ten Brink te vragen om die persoonlijk af te leveren bij de geadresseerde. Nee, ik heb Humberto al getagd via de social media en hopelijk krijgt hij de video onder ogen.

Ik heb sinds het verschijnen van mijn boek natuurlijk steeds wel in mijn achterhoofd gehad dat ik nog een keer bij Humberto aan tafel wil.

Ik hoef zelf niet beroemd te worden hoor, echt niet! Maar het gaat mij aan het hart dat er zo’n grote groep mensen in stilte lijdt, zich schaamt, zijn problemen niet durft te bespreken. Er rust een taboe op. Heel groot. Er wordt heel lacherig over gedaan. Of het wordt afgedaan als aanstellerij of aandachttrekkerij.

Sinds gisteren ligt de nieuwe ‘Mijn Geheim’ in de winkel. Een blad wat ik – eerlijk gezegd – zelf nog nooit heb gekocht of gelezen. Maar een paar weken terug werd ik benaderd door een journaliste die mijn (gratis!) Minicursus perfectionisme Loslaten had gevolgd en daardoor mijn boek ging lezen. En ze herkende zichzelf zo!

Daar wilde ze een artikel over schrijven. En dat heeft ze gedaan. Voor Mijn Geheim. Heel kwetsbaar en open. Over al haar angsten en pijn.  Het idee dat ze een slechte moeder is. De eeuwige zoektocht naar rust en de neiging tot controle.

Echt heel herkenbaar voor velen. Maar wat verbaasde me: Ze zei gisteren: ik heb het toch maar onder een pseudoniem laten opnemen. Het komt té dichtbij.

[Klik hier om het artikel goed te kunnen lezen]

Schaamte! Daar heb je het weer.

Dus… is het een taboe! Jawel, nog steeds. Onder mannen nog meer dan onder vrouwen. We zijn bang voor afwijzing, bang om zwak gevonden te worden, bang om door de mand te vallen, bang voor wat ‘ze’ allemaal wel niet denken en vinden.

En dus denk ik: “Dan is het nu echt hoog tijd dat ik mijn stoute schoenen eens aantrek om deze groep sterke mensen met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en die zelden klagen een stem te geven. En om hun omgeving en de ‘experts’ meer inzicht te geven in wat er speelt.

Want er is nog zoveel onwetendheid.
Zoveel onbegrip.
Zoveel ‘misdiagnose’ en inadequate hulp.

Mensen vallen uit, raken opgebrand en moeten weer re-integreren terwijl ze gewoon weer opbranden. Zichzelf weer uitputten, blijven leven vanuit die angst om niet goed genoeg te zijn.

Verslavingen….. hangen er ook heel vaak mee samen.

Wat te denken van eetstoornissen? Je eetgewoonten controleren omdat je je leven niet onder controle lijkt te hebben? je slecht voelt over jezelf? Ja… gek genoeg geeft dat deze mensen vaak enige rust, enig zelfvertrouwen. Maar het gaat natuurlijk nergens over!

En daarom  wil ik zo graag mijn steentje bijdragen. Mijn verantwoordelijkheid nemen.  Allereerst door het probleem bespreekbaar te maken en te zorgen voor herkenning en vervolgens erkenning.

En ja… hoe bereik je nou een groot publiek? Nou, bijvoorbeeld daar aan tafel… (En ik ben stiekem ook heel benieuwd naar die kaasstengels.)

Hieronder zie je mijn videoboodschap.  En als jij ook vindt dat ik daar bij Humberto mijn woordje wel zou mogen doen, omdat de boodschap ertoe doet, deel dit bericht of de video dan. Dan wordt de kans alleen maar groter!!

Dankjewel!

Zonnige groet, Astrid