Gisteravond zat ik te kijken en zag een vooraankondiging voorbijkomen van RTL Late Night …
8 maart – Internationale Vrouwendag – benieuwd welke interessante vrou..w.. … huh… wacht even…. nee? Geen enkele?
Mijn mond viel open…
En dus heb ik vandaag de redactie van RTL Late Night gemaild. En toen dacht ik. Ze krijgen vast wel meer mailtjes per dag 🙂
Dus in mijn webcam ingesproken wat me dwarszat …. in een heuse VIDEOBOODSCHAP! 🙂
En tegenwoordig hoeven we niet meer aan Robert ten Brink te vragen om die persoonlijk af te leveren bij de geadresseerde. Nee, ik heb Humberto al getagd via de social media en hopelijk krijgt hij de video onder ogen.
Ik heb sinds het verschijnen van mijn boek natuurlijk steeds wel in mijn achterhoofd gehad dat ik nog een keer bij Humberto aan tafel wil.
Ik hoef zelf niet beroemd te worden hoor, echt niet! Maar het gaat mij aan het hart dat er zo’n grote groep mensen in stilte lijdt, zich schaamt, zijn problemen niet durft te bespreken. Er rust een taboe op. Heel groot. Er wordt heel lacherig over gedaan. Of het wordt afgedaan als aanstellerij of aandachttrekkerij.
Sinds gisteren ligt de nieuwe ‘Mijn Geheim’ in de winkel. Een blad wat ik – eerlijk gezegd – zelf nog nooit heb gekocht of gelezen. Maar een paar weken terug werd ik benaderd door een journaliste die mijn (gratis!) Minicursus perfectionisme Loslaten had gevolgd en daardoor mijn boek ging lezen. En ze herkende zichzelf zo!
Daar wilde ze een artikel over schrijven. En dat heeft ze gedaan. Voor Mijn Geheim. Heel kwetsbaar en open. Over al haar angsten en pijn. Het idee dat ze een slechte moeder is. De eeuwige zoektocht naar rust en de neiging tot controle.
Echt heel herkenbaar voor velen. Maar wat verbaasde me: Ze zei gisteren: ik heb het toch maar onder een pseudoniem laten opnemen. Het komt té dichtbij.
[Klik hier om het artikel goed te kunnen lezen]
Schaamte! Daar heb je het weer.
Dus… is het een taboe! Jawel, nog steeds. Onder mannen nog meer dan onder vrouwen. We zijn bang voor afwijzing, bang om zwak gevonden te worden, bang om door de mand te vallen, bang voor wat ‘ze’ allemaal wel niet denken en vinden.
En dus denk ik: “Dan is het nu echt hoog tijd dat ik mijn stoute schoenen eens aantrek om deze groep sterke mensen met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en die zelden klagen een stem te geven. En om hun omgeving en de ‘experts’ meer inzicht te geven in wat er speelt.
Want er is nog zoveel onwetendheid.
Zoveel onbegrip.
Zoveel ‘misdiagnose’ en inadequate hulp.
Mensen vallen uit, raken opgebrand en moeten weer re-integreren terwijl ze gewoon weer opbranden. Zichzelf weer uitputten, blijven leven vanuit die angst om niet goed genoeg te zijn.
Verslavingen….. hangen er ook heel vaak mee samen.
Wat te denken van eetstoornissen? Je eetgewoonten controleren omdat je je leven niet onder controle lijkt te hebben? je slecht voelt over jezelf? Ja… gek genoeg geeft dat deze mensen vaak enige rust, enig zelfvertrouwen. Maar het gaat natuurlijk nergens over!
En daarom wil ik zo graag mijn steentje bijdragen. Mijn verantwoordelijkheid nemen. Allereerst door het probleem bespreekbaar te maken en te zorgen voor herkenning en vervolgens erkenning.
En ja… hoe bereik je nou een groot publiek? Nou, bijvoorbeeld daar aan tafel… (En ik ben stiekem ook heel benieuwd naar die kaasstengels.)
Hieronder zie je mijn videoboodschap. En als jij ook vindt dat ik daar bij Humberto mijn woordje wel zou mogen doen, omdat de boodschap ertoe doet, deel dit bericht of de video dan. Dan wordt de kans alleen maar groter!!
Dankjewel!
Zonnige groet, Astrid
Astrid, onwijs goed van je dat je jouw boodschap over perfectionisme aan Humberto Tan via de Webcam hebt overgebracht. Zelf ben ik ook zo perfectionist die nog steeds niet durf los te laten na 47 jaar. Bang om te falen en niet goed genoeg te zijn na mezelf toe en me omgeving, waardoor ik letterlijk mijn lichaam van top tot teen door de jaren heen ziek heb gemaakt.
Nu ben ik tegen een cursus aangelopen van Louise Hay. Anders durven denken, doen leven. Waarbij je via affirmatie leert je vast geroeste perfectionisme los te laten. Het is best pittig maar de tijd is voor me nu daar.
Dank voor je reactie Michaela, en Louise Hay is fantastisch. Ik hoop van harte dat het je verder brengt. ik wens je heel veel (zelf!)liefde en mooie stappen in dit proces! ☼ Astrid
Astrid, geweldig.! Alleen realiseer je dat Umberto ook perfectionistisch is. En zoals de journaliste van Mijn Geheim al zei, “Het komt te dicht bij”. Overigens komt schuld en schaamte ook veelvuldig voor bij depressies en schizofrenie voor. Het komt doordat mensen vinden dat ze gefaald hebben door hun ziekte.
Hai Ruud, schuld en schaamte komen zoveel voor, niet alleen bij ernstige ‘diagnoses’. Toen ik zelf anderhalf jaar geleden bleek een bepaalde ziekte te hebben, was mijn eerste automatische oude patroon eigenlijk ook: Ontkenning, vechten, frustratie, verdriet en angst. En ook Schuldgevoel en Schaamte, want ik zou wel niet genoeg voor mezelf gezorgd hebben. Pure zelfafwijzing.
Mooi proces om in de weken en maanden daarna te ontdekken dat dit in mij speelde en dat ik leerde om het echt te accepteren. Ik geloof precies dat dit ook een van de boodschappen is van wat mijn lichaam me wil leren.
Ik verbaas me elke keer weer over wat een interessant fenomeen het leven toch eigenlijk is. Juist uit die tegenslagen kunnen we zoveel halen, zo groeien. Het zijn verborgen diamantjes. Voor wie ze durft te zoeken en ziet schitteren… vaak wel een kwestie van heeeeel heel goed kijken 😉
Zonnige groet, Astrid