Vrijdag was ik in Utrecht een van de sprekers op een internationaal seminar over perfectionisme.

Na afloop konden mensen mijn boek aanschaffen.

Omdat ik geen pinapparaat had en mensen tegenwoordig nog maar weinig contant geld op zak hebben, besloot ik dat wie geen geld had gewoon het boek mee kon nemen. En dan zou ik wel een factuur sturen die ze later konden betalen.

“Zo, jij bent goed van vertrouwen zeg!”

De opmerking raakte me. Want hier denk ik helemaal niet over na. Ik ga er gewoon vanuit dat het echt wel goed komt. En zo niet, daar wil ik niet eens over nadenken!

Op de weg van Utrecht naar Alkmaar, reed ik op de ring en zag ik langs de berm een auto scheef geparkeerd staan. Een een meter of vijftig verder baande een man zich een weg door het hoge gras met een jerrycan in zijn hand.

Net als al die andere mensen in de avondspits racete ik voorbij, maar ik zag een meter of 300 (denk ik, ik ben een vrouw, ik kan niet schatten!) verderop een parkeerplekje langs de ring en een bord dat er in de buurt een benzinepomp was.

Ik twijfelde geen moment en herinnerde me dat ik ooit ook zelf zo langs de weg had gestaan. Alleen was dat op kerstavond, toen raasde er niemand voorbij. Het was toen koud en ik was hoogzwanger. Gelukkig was ik toen samen met mijn man en achteraf konden we enorm lachen om ons jerrycan avontuur (that’s a whole different story).

Hoe dan ook. Ik zette mijn auto aan de kant en wachtte op de man. Even dacht ik:

“Is dit niet gek?

Wat zal hij wel niet denken?

Waarom moet ik zo nodig de reddende engel spelen?”

 

Maar die gedachten zette ik net zo snel weer uit mijn hoofd. Ik zette de radio aan en geduldig wachtte ik. Grappig, hoe 4 minuten een eeuwigheid duren soms. Maar ik zag de man in mijn achteruitkijkspiegel steeds dichterbij komen.

Toen hij vlakbij mijn auto was, draaide ik me om in mijn bestuurdersstoel zodat ik hem kon wenken. Ik zag dat hij al aanstalten maakte om om mijn auto heen te lopen.

Ik draaide mijn raampje open:

– “Moet je naar het benzinestation? Zal ik je even brengen?”

– “Eh… nee hoor, dat hoeft niet hoor, u staat hier zeker op iemand te wachten?”

– “Ja, zei ik, op jou!”

– “Oh, nou, in dat geval, ja, graag!

De man sprak Nederlands met een buitenlands accent. Voordat hij in de auto stapte had hij mij al minstens acht keerbedankt.

– “Dus u staat niet op iemand anders te wachten?”

– “Nee hoor,  ik ben klaar met mijn werk en ik heb de tijd.”

– “Wat fijn, want dan kom ik misschien niet te laat op mijn werk!”

 

Hij vertelde dat hij al jarenlang in een Surinaams restaurant werkte in Utrecht, tegenover de universiteitsbibliotheek. Nu heb ik jaren in die bieb gestudeerd, dus dat schept natuurlijk een bandje.

– “Nou echt, nog een keer ontzéttend bedankt hoor!”

– “Het is allang goed joh, ik denk dat jij dit ook wel eens voor iemand hebt gedaan, toch?”

– “O ja, mevrouw, heel erg vaak, heel vaak!”

– “Nou dan!”

– “Ja, maar ik dacht dat die mensen niet meer bestonden!”

– “Nou, dan heb ik bij deze bewezen dat die aanname van jou niet klopt, ok!”

– “Jaja, helemaal goed, dank u wel!”

 

En ik zette hem af en zwaaide nog even.

Dit maakte mij zo blij. Niet dat hij mij bedankt, maar dat ik met deze kleine moeite en paar minuutjes van mijn tijd zijn overtuiging dat mensen dit soort dingen niet meer voor elkaar doen tegenwoordig in een keer onderuit kon halen.

En het schijnt – tja, dat is natuurlijk onderzocht (tegenwoordig wordt echt alles onderzocht) dat dit soort effecten zich  doorzet. Dus wat jij voor de een doet, doet de ander waarschijnlijk ook weer verder. Dit geldt zowel negatief als positief.

En toen moest ik weer denken aan hoe mijn man en ik een week eerder in de bibliotheek van Alkmaar kennismaakten met een Syrische man die tijdens een lezing zijn indrukwekkende verhaal deed over hoe hij in Nederland was terechtgekomen na talloze ontberingen. En hoe hij nu zijn best doet om een bestaan in Nederland op te bouwen. Eén brok inspiratie en positiviteit die man.

En toen moest ik denken aan nog iets anders. Een Facebookpost van ‘Voor de Kunst’ waarin aandacht wordt gevraagd voor de Iraakse fotograaf Rehaab, die als vrijwilliger bij een kringloopbedrijf werkt en ’s ochtends schoonmaakt.

In het AZC waar hij lange tijd zat, begon hij te fotograferen, ter afleiding. Voor deze Rehaab is nu een bijzondere crowdfundingactie opgezet, kijk zelf even, vooral naar de prachtige video op deze pagina.

Hij maakt echt prachtige foto’s, maar doet dit tot nu toe met een geleend toestel. Maar hij heeft zo’n talent, echt bijzonder. En hij wil echt graag verder in de fotografie, professioneel!

Zijn grote droom is een echt eigen fototoestel. Ik keek net even op de website en zie dat hij al voor 80% is geholpen. Hoe cool zou het zijn als hij zondagavond (ja, morgen dus!)  alles bij elkaar heeft. Alleen al deze gedachte maakt me blij.

Ik doneer de winst die ik gisteren heb gemaakt met de verkoop van mijn boeken. Misschien kan jij ook wat betekenen? En als jij zelf deze actie niet kunt of wilt steunen, wat voor moeite is het om deze link even te delen met je netwerk?

Ik denk dat hoe meer mensen in de praktijk merken dat er nog ‘wonderen’ bestaan en dat de mens in wezen goed is, dat we dan met zijn allen zorgen dat deze wereld elke dag een stukje mooier kan zijn.

Ik wens je een heel prachtig weekend.