Je hebt luisteren en luisteren. Luisteren naar je gedachten, naar die mallemolen in je hoofd. Die continu zegt wat je nog moet doen. Wat nog nodig is. Wat nog niet af is en wat nog beter moet.
Of anders luisteren …
Dat andere luisteren, da’s best lastig. Want je moet heel goed je oren spitsen om dat te kunnen horen.
Die stem wordt bijna voortdurend overstemd door dat gekrakeel in je kop. Dat is de stem van je hart of van je intuïtie, hoe je het ook maar wilt noemen.
Gelukkig heb ik een manier gevonden om gemakkelijker mijn hart of intuïtie te kunnen volgen. Niet door de stem van mijn hart harder te zetten. Dat lukt me nog niet echt. Misschien komt dat nog. (Als ik wel eens mediteer, blijft het wel steeds langer rustig in mijn hoofd. Dat is al een enorme winst.)
Maar ik heb ontdekt dat wat ik diep in mijn hart wil kan ontdekken door me te focussen op wat ik voel. Want volgens mij schakelt mijn hart gewoon over op een list als ik het te lang negeer. Dan gaat het op mijn gevoel spelen.
En als dat niet genoeg is en ik ook mijn gevoel negeer, dan gaat het me fysiek tot de orde roepen. Door bv spanning te creëren of pijntjes of ongemakken.
Al kan ik er niet altijd direct de vinger op leggen wat het is dat mijn hart wil zeggen, ik neem het wel steeds serieuzer. Want inmiddels heb ik wel geleerd dat als ik het blijf negeren, ik de rekening vroeg of laat toch wel gepresenteerd krijg.
En de rekening valt als ik lang doorga met negeren altijd veel hoger uit dan nodig.
Vandaag had ik al een halve dag achter de computer gezeten. Nog een miljoen dingen te doen. Totdat ik voelde dat het niet meer wilde.
En wat ben ik dan dankbaar dat ik jaren geleden mijn hart heb gevolgd (was een grote stap) en voor mezelf ben begonnen. Zodat ik nu ook een kleine grote stap kan nemen en lekker naar buiten kan gaan om mijn werk mee te nemen.
De stap naar buiten lijkt klein, maar is in feite een grote ‘ik kies voor mezelf’- stap. Vandaar kleine grote stap.
Ik moest er gewoon uit! Dat vond mijn hoofd niet, maar dat voelde ik aan alles.
Ik dacht: Ik fiets op en neer naar Bergen aan Zee. Da’s 3 kwartier fietsen vanaf huis. En ik neem mijn boekmanuscript mee. Kan ik aan het strand wat correctiewerk doen…
Maar onderweg bedacht ik me. Ik had pas een kwartiertje gefietst en stak het kanaal over. Toen zag ik daar een bankje in het gras. Uit de wind, in de zon.
Het manuscript is heeeeeel even uit mijn tas geweest. Maar ik heb vooral achter mijn zonnebril heerlijk genoten van alles om me heen daar aan het water. Iedereen die onderweg was van A naar B. En ik hoefde even helemaal niets. Wow! Echt genieten.
En nu voel ik me dus weer helemaal heerlijk opgeladen en geïnspireerd. Paar sproeten erbij en zin om eens iets extra lekkers te koken voor mijn gezin vanavond. En op de valreep ook nog even dit stukje getypt in een paar minuten.
Tja … ik ben niet meer zo van HARD werken, maar werk liever met HART en ZIEL.
Fijn Astrid, zo is het ook!!. Ik kom erop terug.
Mooi dat er mensen rondlopen die goed bezig zijn met hun zelf en hun gevoel.Prachtig,
Frank
Ik ben ook zo naar mijn gevoel aan luisteren.
Of is dat nou me stem, me echte gevoel, of intuïtie.
Het is niet altijd even makkelijk, achteraf merk ik toch teveel gehandeld heb met verstand (veel denken). Ik merk hoe meer rust in mijn hoofd des te beter het echte voelen gaat.
Wat het ook is, hoe je het ook noemt, het maakt niet uit. Ik denk dat je zelf ook wel heel duidelijk het verschil voelt tussen hoofd en dat andere. Het hoofd zeurt vooral, reageert voornamelijk vanuit angst en zoekt controle, bevestiging en veiligheid. En het vergeet de ervaringen uit het verleden vaak niet automatisch gemakkelijk. Tenzij je je brein dat leert. Gelukkig kan dat ook. Want als het voor je gaat werken ipv tegen je, dan heb je er een hele kostbare biocomputer aan hoor! Die onbetaalbaar werk voor je kan verrichten!
Groetjes! Astrid ☼☼
Hoi Astrid,
Wat een mooi en inspirerend stukje schrijf je. En voor mij komt dit binnen op een dag die voor mij slecht begon want met een fikse knoop in de nek is niet fijn wakker worden. Het was pas 4u ’s nachts ook maar mijn jack russeltje moest naar buiten gaf ze aan. Ze had gister al last van d’r maagje, beetje van slag door anti-vlo/teek pipetje vermoed ik. Maar nu is ze weer ok 🙂 kip met broccoli doet wonderen ❤️
Ik zou ook zo graag voor mezelf willen beginnen maar ik heb geen idee wat precies. Ben mijn werk meer dan zat. Dagelijks met tegenzin naar je werk geeft klachten uiteindelijk. En eerlijk gezegd ben ik vaak in gedachten al weg. Is geen goede situatie natuurlijk. Ben ik me van bewust…maar ja ik heb m’n inkomen wel nodig helaas dus ik kan niet zomaar stoppen.
Lieve groet Gordana
Dank je wel Gordana,
Het is helemaal niet erg om in gedachten vaak al weg te zijn. Want als je gedachten juist meer ruimte krijgen, dan is dat ook een teken dat je je dromen serieus aan het nemen bent.
Als ik dat niet had gedaan, zat ik nog steeds vast in werk waar mijn hart niet echt van ging kloppen.
En ik snap heel goed dat je niet zomaar kunt stoppen.
Dat heb ik ook niet gedaan hoor!
Ik heb geleerd dat als je primaire focus is op zoveel mogelijk manieren je goed te leren voelen, ook in de situatie waarin je nu bent, je energie en vertrouwen krijgt om in gedachten te beginnen aan nieuwe plannen.
Dat hoeft niet meteen je hele werk te zijn. Het kan ook voorlopig zijn in aanvulling daarop of naast je werk. Bv als hobby of als vrijwilligerswerk.
Maar hoe vaker je je goed voelt, des te meer je zult merken dat dingen gaan veranderen. Ik ben er echt van overtuigd (door mijn eigen ervaringen) dat het zo werkt.
Andersom werkt ook. Hoe meer ik baalde van mijn werk en moedelozer werd, des te vermoeider en ontevredener. En ik kwam juist niet in beweging toen.
Dus ga ontdekken wat je kunt doen om je beter te voelen. En doe daar meer van! Succes.
☼☼ Astrid
Zo te zien zat je in die omgeving van de vlotbrug!
De “tekst” is weer duidelijk!
Inderdaad Elly, daar bij die brug wou het wel vlotten, haha!