Privé was 2012 was voor ons best een pittig jaar. Wij waren als gezin ook behoorlijk verwend geraakt, moet ik zeggen. Het was vanzelfsprekend geworden dat alles steeds maar goed ging.
Maar toen gebeurden er een paar dingen die de nodige aandacht vroegen. Hierdoor beseften we dat je leven van de ene op de andere dag zomaar compleet kan veranderen. En tot op dat moment wisten we dat natuurlijk rationeel gezien wel, maar hadden we dat nog nooit zo ervaren.
De kerstvakantie konden we benutten om heerlijk 2 weken te ontspannen. Geen werk, weinig andere verplichtingen. Helemaal goed om op zo’n manier te kunnen terugkijken op het voorbije jaar en weer nieuwe plannen te maken.
Ik had na de vakantie zelfs moeite om weer in mijn werkritme te komen. Dat is me nog nooit gebeurd. Mijn jaarplan is nog lang niet af. Niet alle cursussen en workshops staan al gepland. De nieuwe planning voor mijn boek (dat door allerlei redenen vertraging heeft opgelopen, maar dat ik toch echt dit jaar wil uitbrengen) heb ik ook nog niet rond. En ik had werkelijk geen flauw idee waar mijn nieuwe Zonnestraal over moest gaan.
Tot vanmiddag, toen ik schokkend nieuws hoorde. Een moeder die ik ken via school had tijdens de vakantie een herseninfarct gekregen. Ze heeft geluk gehad, het lijkt goed af te lopen. Maar ze vertelde me wat een machteloos gevoel het is wanneer de vanzelfsprekendheid van je gezondheid en het vertrouwen in je eigen lichaam van de ene op de andere dag weggevaagd zijn.
Dit slechte nieuws deed me denken aan het indrukwekkende verhaal van Jill Bolte Taylor. Op een dag realiseerde deze hersenwetenschapper zich dat het bonkende gevoel in haar hoofd erop wees dat ze zelf een herseninfarct had! Haar eerste bizarre reactie? “Wat geweldig!” Nu kon ze zelf ervaren hoe het was. Stond ze eindelijk eens aan de andere kant!
Taylor schreef een boek over haar ervaringen (“Onverwacht inzicht”). Het kostte haar al met al 8 jaar om volledig te revalideren. Ik vond een oude video over Jill Bolte Taylor (reportage van 1-Vandaag) waarin ze vertelt wat haar overkomen is. (Video is heel erg de moeite waard om te bekijken.)
Hierin zie je hoe Taylor erin geslaagd is om zich weer helemaal terug te vechten. Hierbij voortdurend gesteund door haar moeder, zonder wie ze – dit zegt ze zelf – het niet had gered.
Nadat ik de video weer had gezien, voelde ik alle energie en motivatie terugkomen. Waar mijn man en ik afgelopen weken thuis regelmatig zeiden: “Laten we 2012 afsluiten en snel beginnen met een nieuw jaar zonder problemen”, voelde het nu heel anders.
Het feit dat een kalenderjaar eindigt, betekent voor mij niet dat ik het definitief wil afsluiten. Nee, ik besefte opeens heel duidelijk de belangrijke inzichten van de afgelopen maanden. En dit in combinatie met het doorzettingsvermogen, de wilskracht en het niet aflatende vertrouwen van Jill Bolte Taylor inspireren mij enorm om er komend jaar weer iets moois van te maken.
Want eerlijk gezegd verbleken onze problemen nogal bij al die heftige verhalen!
Dit zijn voor mij de kostbaarste momenten: Wanneer je opeens weer even heel scherp hebt waar het allemaal echt om draait. Dat je weer even beseft wat er allemaal al goed gaat. Wat je allemaal al om je heen hebt. Wat je allemaal kunt.
Goede voornemens maak ik al jaren niet meer. Want in het woord zelf klinkt voor mij al een soort ‘gedoemd te falen’ door. Liever stel ik mezelf dingen ten doel. En voor dit jaar is dat voor mij: elke dag nog meer genieten en waarderen wat er is en wie en wat ik om me heen heb.
Als ik 2012 zou afsluiten om zo snel mogelijk te vergeten, doe ik geen recht aan de zonzijde van de problemen. Die was er namelijk ook, want we hebben er ook heel veel van geleerd! En die mooie en inspirerende kant van dat alles neem ik graag mee het nieuwe jaar in.
Maak er wat moois van in 2013!
Met zonnige groet,
PS1: Wat neem jij mee uit 2012? Je kunt hieronder reageren.
PS2: Vond je dit een leuk artikel, deel het dan via de buttons hieronder (Facebook, twitter)! Dat stel ik heel erg op prijs!
Recente reacties