Burnout. Leeg. Ziek. Thuis. Hoe dan? Waarom? Waarvoor? Aanstelleritis? Schuld van social media? Te hoge verwachtingen? Werkdruk?

Je kunt al opbranden als je probeert bij te houden wat er dagelijks over dit onderwerp wordt geschreven. Vandaag las ik weer weer zo’n ‘non-artikel’ over burn-out (klik hier om het te lezen). Waar: Dat het de maatschappij geld kost. Miljarden. Maar helaas draaien we steeds maar rond in cirkeltjes wanneer het gaat om het zoeken naar antwoorden. Dát is pas verspilling.

Helaas zie ik dat vrijwel niemand écht tot de kern komt. En dat een van de elementen die in mijn ogen de kans op een burnout enorm vergroten vrijwel door niemand wordt genoemd. Wat nog erger is, is dat mensen met een burnout wordt aangepraat dat ze waarschijnlijk nooit meer de oude zullen worden. Wat in feite een zegen is. Ik ben ervan overtuigd dat dat namelijk precies de bedoeling is. Want de oude jij, die klopte voor geen meter. Alleen zo kijkt bijna niemand.

Ik strooi niet met cijfers. Ik kan mijn mening ‘slechts’ baseren op wat ik de afgelopen 10 jaar heb gezien. In mijn praktijk waarin ik me richt op mensen die last hebben van angst en onzekerheid. En die de moed hebben gevonden om daar hulp voor te zoeken. De eerste groep is enorm. De tweede aanzienlijk kleiner. Die laat zich – in tegenstelling tot de eerste – na jarenlang zoeken en twijfelen omdat de schaamte het steeds won van die moed, niet langer weerhouden. Die ziet in dat het ‘perfecte plaatje’ gedoemd is af te brokkelen en geeft zich daaraan over. Die laat het ‘alles gaat perfect-masker’ eindelijk vallen. Dat alleen al wordt vaak ervaren als ‘een last van de schouders’. Immers je hoeft het niet meer alleen te dragen.

Niemand kan zijn hele leven ongestraft doen alsof er niets aan de hand is, terwijl hij van binnen niet gelukkig is. Niemand kan mooi weer blijven spelen terwijl het leven dat je leeft niet overeenkomt met het leven waarvan je als kind nog droomde en geloofde dat het mogelijk was. Dat leven wil geleefd worden. Gebeurt dat niet, dan ga je stap voor stap van binnen dood. Misschien begint het met verstrooidheid, groeit die uit tot concentratieproblemen of fysieke klachten en dan … totale kortsluiting. Soms zelfs letterlijk geen stap meer kunnen zetten.

Wat als dat nou niet gebeurt om je te straffen of omdat je iets verkeerd hebt gedaan, maar om je te helpen? Om je tot stilstand te dwingen, omdat je anders toch niet gaat luisteren. Naar wat je hart, je ziel, je ware zelf je al die tijd al toefluistert, maar wat jij, omdat je de angst en de weerstand steeds voelt oplaaien als je erover nadenkt, liever niet wilt horen, zien en voelen? Wat je soms probeert te verdoven en op andere momenten probeert te negeren door jezelf kunstmatig en tijdelijk een goed gevoel te geven, dit alles met wisselend ‘succes’.

“Wie ben ik nou? Ik kan toch niet zomaar worden wat ik diep in mijn hart zou willen? Wie kan ik nou? Er moet wel brood op de plank komen. Wat als het niet lukt? Wat ik wil, is niet haalbaar. Ik ben niet creatief. Dat gaat me niet lukken. Ik heb hier de middelen niet voor.”

Met dit soort saboterende gedachten in je kop, is het gemakkelijk om met minder genoegen te nemen. Met minder dan je toekomt, minder dan je verdient, minder dan je geboorterecht is. Niemand is hier om te lijden. Toch is dat wel wat je ziet. Bijna iedereen lijdt. En als je dieper graaft, kom je steeds op hetzelfde uit. We lijden aan een gebrek aan vertrouwen. In onszelf. In wat we kunnen. In het leven. In ons bestaan. En alles waar je in gelooft, zul je weerspiegeld zien in jouw leven. Want je gaat altijd op zoek naar bewijs voor datgene wat jij voor waar houdt.

Maar stel je eens voor dat het niet waar is. Dat het omgekeerde waar is. Dat jij al waardevol bent. Dat je niets hoeft te bewijzen. Dat je alles kunt doen, worden of zijn wat je wilt zijn. Dat jouw hart de waarheid spreekt. Dat je intuïtie je de weg al die tijd al wijst en dat het enige, het enige dat nodig is, is dat je luistert. En volgt. En de rest in de wind slaat. Dat alles al in je zit. Alles wat je nodig hebt.

Als je dat wérkelijk zou leren geloven, hoe snel zou jouw vuurtje dan weer oplaaien? Hoe hoog zou de vlam dan in de pan slaan?

Dit is het. Waar we serieus werk van zouden mogen gaan maken. Elke euro die daarin gestoken wordt, halen we er dubbel en dwars weer uit, daar ben ik van overtuigd.

Heb jij al geluisterd naar de podcast over burn-out die ik onlangs heb opgenomen met Pieter Wijtenburg? www.zoninjeleven.nl/podcasts  #27 en #28 .

Benieuwd naar jouw mening en ervaring!

Dat ben ik, dus voel je vooral vrij om hieronder te reageren. Heb jij geworsteld met een burnout? Zit je er nog middenin? Word je goed geholpen? Begrijp jij je burnout? Maakt het je moedeloos of zie je ook de positieve kanten? Heb je het gevoel dat er een stijgende lijn in zit of ben je op je hoede voor een terugval? Ik lees het graag en zal zeker reageren op je reactie, vraag of opmerking. ☼☼