En dan is het al bijna zover. Over ruim een week gaat 2015 gaat met pensioen. In deze tijd van het jaar ontkom je er niet aan dat je terugkijkt op het afgelopen jaar en alvast over de grens van 1 januari 2016 heen gaat kijken.

Het was voor mij een heel bijzonder jaar. In vele opzichten anders dan ik had verwacht. Mooi en ook heftig, zoals je hieronder kunt lezen.  Maar ja, voor wie geldt dat niet? That’s life!

 

Precies een jaar geleden rondde ik een prachtige opleiding af. Vier maanden lang dompelde ik me (weer) helemaal onder in de wereld van de hypnose en de hypnotherapie.. En dat heeft me heel veel gebracht. Ik ben om 2015 met nog meer vertrouwen en nog meer vanuit ‘flow’ gaan werken in mijn sessies. Dat wil zeggen: ik plan niets meer van tevoren. Ik laat me gewoon in het moment zelf leiden en wacht op wat komen gaat.

 

In februari vloog ik met mijn gezin naar New York. Wat hebben we daar een heerlijke tijd gehad. Het voelde ook zo luxe om ‘zomaar even in de voorjaarsvakantie’ zo’n uitstapje te maken.

 

Behalve alle geijkte highlights heb ik daar ook nog een heuse ‘emergency room’ van binnen gezien, want ik kreeg al wat vage gezondheidsklachten die me verontrustten. Een bijzondere ervaring, zal ik maar zeggen. Heel anders dan in Nederland.

 

 

 

 

Er kwamen er ook een paar super inspirerende vrouwelijke ondernemers op mijn pad. Vrouwen die ondernemen en spiritualiteit op een heel vanzelfsprekende manier met elkaar weten te verbinden. Dat heeft me enorm veel gebracht. Ik heb offline en online daardoor zoveel mooie nieuwe mensen ontmoet. Vriendschappen die heel snel zijn ontstaan omdat je voelt dat je op dezelfde golflengte zit. Heel bijzonder.

 

Dankzij een meditatiechallenge van Deepak Chopra en Oprah Winfrey kreeg mediteren dit jaar een serieuze plek in mijn dagindeling. Als je een week of 3 elke dag iets nieuws doet, merk je dat het na die periode echt in je systeem is gaan zitten. Dat gold ook hiervoor.

Al ga ik soms maar even kort zitten, het brengt me zoveel meer rust, vertrouwen en helderheid. Daar ben ik super dankbaar voor.

 

Misschien ken je de ‘Cursus in Wonderen’? Dat boek intrigeerde me al jaren, maar tegelijkertijd stootte het me af. Wat een dikke pil. Wat een wollig taalgebruik. En toch, in 2015 heeft het me gegrepen.

Ik ben nog lang niet halverwege, maar elke dag een stukje in dit boek lezen heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf en het leven in zijn algemeenheid in een heel ander licht ben gaan zien. En dat voelt heel goed.

 

In 2015 voelde ik ook de sterke drang om mijn boek over perfectionisme af te maken. Het is een hele reis geweest. Af en toe vervloekte ik het manuscript. Maar in augustus was het klaar. En wat ben ik blij dat ik naar mijn eigen gevoel heb geluisterd en op zoek ben gegaan naar een uitgever. Ik vond een partij die me supergoed begeleidt in dit proces dat voor mij helemaal nieuw is.

Zeker achteraf gezien moest het gewoon zo zijn, toen bleek dat ik tegenwoordig zuinig met mijn energie moet omgaan en gedwongen wordt keuzes te maken. Ik moet er nu niet aan denken het hele proces in mijn eentje te trekken.

 

2015 was voor mij ook het jaar waarin ik Periscope-fan werd. Als je mij al langer volgt, dan heb je mijn berichtjes en oproepjes zeker gezien om mij ook daar te gaan volgen. Live video’s uitzenden en rechtstreekse interactie met de kijkers vind ik superleuk. In 2016 ga ik dit ook zeker weer vaak doen.

Halverwege het jaar vatte ik het plan op om via Periscope ook een inkijkje te geven in mijn privéleven. In mijn persoonlijke uitdagingen en twijfels. Ik besloot dat te doen in een 100-daagse reis onder de noemer: “Onderweg”. Die behoefte ontstond omdat ik blijkbaar al voelde dat er iets niet klopte.

 

 

Ik heb de 100-daagse niet afgemaakt. Op 12 oktober gebeurde er iets raars. Ik belde een klant, kreeg haar voicemail en net toen ik deze wilde inspreken, merkte ik dat de woorden niet wilden komen. Er was een hapering, ik praatte alsof ik ladderzat was.

Nu was dit niet de eerste keer, maar in augustus was het zo kort, toen gingen bij mij de alarmbellen niet rinkelen. Dit keer wel! Om een lang verhaal kort te maken. Achteraf is het een zegen dat dit gebeurd is. Omdat het vermoeden van een tia was gerezen, rolde ik het medische circuit in.

 

Na een week of 8 van talloze onderzoeken kwam de definitieve uitslag. Daaruit bleek dat ik een hele zeldzame aandoening heb waardoor mijn bloed veel te veel stolt. Dat was dus de boosdoener van mijn vage klachten.

Opeens ging ik ook begrijpen waarom het steenkoud afdouchen ả la Iceman Wim Hof bij mij maar steeds niet het gewenste effect opleverde. Mijn voeten en handen bleven maar koud, mijn doorbloeding verbeterde niet. Nou kun je op zich wel leven met koude handen en voeten, maar dit maakte het toch anders. Want zolang deze aandoening onopgemerkt blijft en je geen maatregelen neemt, is te dik bloed natuurlijk heel gevaarlijk.

 

Mijn wereld stond op zijn kop toen ik deze diagnose kreeg van de artsen. Toch ben ik ook oprecht dankbaar dat het ontdekt is. Ik ben al jaren heel erg geïnteresseerd in de connectie tussen lichaam en geest en in gezonde voeding. En opeens heb ik een enorm persoonlijk belang om te ontdekken wat dit kan betekenen voor mijn persoonlijke proces.

Dus behalve de adviezen van mijn specialist in het ziekenhuis bewandel ik ook mijn eigen alternatieve weg. En gezond eten (geen vlees, zuivel, gluten en kunstmatige suikers) kost me geen enkele moeite. De kunst is niet te kijken naar wat ik niet meer ‘mag’, maar de mogelijkheden en heerlijkheden te ontdekken die ik nog niet kende.

Bovendien is het geen kwestie van niet mogen, het is puur omdat ik het zelf niet meer wil, een wereld van verschil natuurlijk. Los van wat dat hopelijk kan verbeteren voor mijn aandoening, komt deze nieuwe levensstijl in ieder geval mijn lichaam ten goede, dat voel ik nu al. Ik heb al zoveel meer energie dan een paar maanden geleden!

 

De timing van dit alles was behoorlijk beroerd. (Tja, wanneer komt het wel uit om ziek te worden?) Ik had net gehoord dat mijn boek zou verschijnen in februari 2016 en ik had me ingeschreven voor een kostbare en intensieve training om een online programma te ontwikkelen als vervolg op mijn boek. Terwijl ik wekenlang weinig tot niets kon doen. Dus de deadline die ik in gedachten had om een en ander op te leveren, heb ik maar laten varen. Dat voelt beter, nu kan ik tenminste rustig blijven doorademen…

 

Het is wel een hele leerzame tijd al met al. Ik ontdekte dat ik nu beter kan toegeven aan vermoeidheid en andere voorheen voor mij vage klachten. Want er is een reden voor. Het mooie is dat ik daardoor niet meer de neiging heb om nog net wat langer door te gaan. (En als ik smokkel, moet ik de prijs betalen!)

Ik leer mijn grenzen nog beter aangeven, nog duidelijker zeggen wat ik wil en wat niet en duidelijke keuzes maken. Ik dacht dat ik daar de afgelopen jaren al heel goed in was geworden, maar daar is blijkbaar nog veel meer winst te halen. Wat ziekte je al niet kan brengen.

 

Ik merk dat het woord ziekte helemaal niet past bij hoe ik het ervaar. Ik ervaar het meer als een bewustwordingsproces. Ik wil er ook niet tegen strijden, ik leer hier zoveel van. En ik geloof er heel erg in dat je de lessen krijgt die je nodig hebt.

Het helpt me trouwens ook voor geen meter om in de slachtofferrol te gaan zitten. Wat koop ik daarvoor? En daarom ben ik blij dat ik de afgelopen jaren op persoonlijk vlak veel heb geleerd waardoor ik er nu zo naar kan kijken. Dat maakt het gemakkelijker voor mezelf en mijn omgeving.

 

Wat nooit went, is wanneer iemand in je omgeving ernstig ziek is. In het voor mij toch al pittige oktober kwam het nieuws dat een vriendin uit mijn jaarclub heel ernstig ziek is. We kennen elkaar al sinds onze studententijd in Utrecht, 25 jaar geleden.  Helaas heeft ze de strijd tegen haar ziekte verloren en is ze op Tweede Kerstdag overleden. Veel te jong natuurlijk! Op Oudejaarsdag nemen we afscheid van haar, met heel veel pijn in ons hart.

Het confronteert me weer met de breekbaarheid van het leven. Ik was afgelopen dagen druk bezig met het plannen maken voor 2016 en alle voorbereidingen voor mijn boeklancering in februari. Maar hoe onbelangrijk is dat allemaal in het grote plaatje?

 

Behalve meer leven in en genieten van het hier en nu vind ik het toch wel degelijk belangrijk om plannen te maken. Om jezelf af te vragen wat echt belangrijk is in je leven. Zodat de tijd niet nutteloos verstrijkt terwijl jij je ongelukkig, depressief of gefrustreerd voelt en volgend jaar verzucht dat het allemaal weer niet veel beter is geworden.

 

Mijn ervaring is dat we echt veel meer in de hand hebben dan we zelf denken. Plannen maken is een goed vertrekpunt om je leven meer richting te geven.

• Hoe zie jij 2016 voor je?
• Wat wil jij over een jaar bereikt hebben?

 

Ik hoop dat je deze periode gebruikt om dat voor jezelf helder te krijgen. En als ik je kan helpen om je diepste verlangens boven water te krijgen, je angsten op te lossen of je doelen te realiseren, dan heel graag!

Want al ga ik minder 1-op-1 coachen en meer online, ik ben er ook in 2016 weer voor je. Met hopelijk veel meer Zonnestralen en andere inspiratie dan de afgelopen weken!

Ik ga vandaag verder met het maken van plannen voor 2016. In mijn volgende Zonnestraal vertel ik daar graag meer over.

Voor nu wens ik je alvast hele fijne feestdagen en tot in 2016!

Z☼nnige groet,