Ik merk regelmatig dat mensen soms diep in hun hart bang zijn om van hun ‘probleem’ af te komen.
Aan de ene kant zou het natuurlijk fantastisch zijn als je meer vrijheid (terug) zou krijgen.
Aan de andere kant raak je misschien wel gestresst van de gedachte wat het betekent om je probleem niet meer te hebben.
Sommige mensen zijn al zo ‘vergroeid’ met hun probleem, dat ze niet eens meer beter weten. Ze kennen soms zichzelf niet anders dan zo. Hebben eigenlijk geen idee hoe ze zonder zouden zijn. Sterker nog, zichzelf voorstellen zonder probleem, daar wordt menigeen zelfs niet geruster op. Dat is toch eigenlijk vreemd?
Want wie wil nou niet leven in meer vrijheid? Meer rust en ontspanning? Meer genieten van het leven. Ondernemender zijn, mensen ontmoeten, nieuwe dingen doen en leren. Je geliefd voelen, voldoening krijgen van wat je doet. Je zou zeggen daar droomt toch iedereen van? Maar dan onderschat je toch iets.
Want wat veel mensen nog belangrijker vinden dan (positieve) verandering, is veiligheid en vertrouwdheid. En al is je huidige situatie verre van ideaal, je bent er in ieder geval wel aan gewend. Je weet hoe je leven nu in elkaar steekt. Je kent jezelf. Je dealt ermee. Je hebt je draai gevonden. Geen verrassingen voor jou.
En dit is vaak blijkbaar meer waard dan de onzekerheid en de angst voor het onbekende. Het nieuwe. Want ja, het klinkt wel mooi, dat je straks vrijer bent, relaxter, meer zelfvertrouwen, ondernemender of wat dan ook. Maar je hebt nu natuurlijk nog geen idee hoe dat dan precies gaat zijn en voelen. En dat geeft mogelijk toch onrust. Misschien niet eens bewust, maar dan vaak toch wel onbewust.
De jas die allang niet meer past
Het gaat altijd weer om die comfortzone en de moeite die wij mensen vaak hebben om die te verlaten. Dus zelfs als je wel weet dat je er veel bij te winnen hebt, is dat nog geen garantie dat je ook daadwerkelijk de stap gaat zetten om uit die comfortzone te gaan.
Het is een beetje als een oude jas. Je hebt ‘m al jaren, hij zit zo lekker, heeft zich helemaal naar jou gevormd, draagt jouw geurtje. Maar je kunt niet ontkennen dat hij in de loop van de jaren niet bepaald met je is meegegroeid. Hij is eigenlijk niet meer helemaal meer van deze tijd. Wat krapjes geworden hier en daar. En misschien is het zelfs ook niet meer helemaal jouw kleur.
Maar ja… je doet ‘m toch maar niet weg want:
- Stel dat je nooit meer zo’n lekkere jas vindt?
- Hij draagt zoveel herinneringen.
- Die jas is een deel van jou geworden
- Zonder die jas voel je je behoorlijk ‘bloot’
Nee, het zou toch wel heel onverstandig zijn om deze weg te doen, toch? Mensen hechten aan allerlei jassen die niet meer passen. Banen, relaties, woonplaatsen, maar ook aan hun eigen problemen, hoe ze zich voelen. Al voelt het niet goed, het voelt tenminste wel vertrouwd. En zolang er nog geen duidelijk beeld is van een nieuwe jas, hou je liever je oude aan.
Hoe kun je dit nu doorbreken?
- Misschien vertel je jezelf ook steeds dat het eigenlijk best gaat zo. Dat je het zo wel kunt volhouden. Of dat je geen tijd hebt, geen geld of geen energie om te veranderen. Of dat de economie tegenzit of je omgeving. Stop met jezelf voor de gek te houden en je huidige situatie te idealiseren! De voordelen van verandering maak je op deze manier klein en de nadelen van de huidige situatie maak je juist niet groot genoeg.
- Stel je je toekomst eens voor als je doorgaat op dezelfde voet. Als je volgend jaar nog steeds worstelt. En over 5 jaar. En over 10 jaar. En wat als je niet verandert, hoe ziet je leven er dan over 20 jaar uit? Welke kansen heb je dan allemaal gemist? Hoeveel kost je probleem je eigenlijk? Financieel, qua geluk, qua kansen, qua ontwikkeling, qua…. verzin het maar!
Doodsbang dat het lukt
Ik had laatst iemand voor de 3e keer aan de telefoon. Twee keer eerder al had hij besloten zich door mij te laten coachen. Een keer belde hij toch af wegens een te volle agenda. Een paar weken later belde hij af wegens financiële problemen. De derde keer gaf hij toe:
“Weet je, ik ben gewoon eigenlijk doodsbang dat het lukt! Maar nu wil ik stoppen met uitvluchten verzinnen, want zo wil en kan ik ook niet meer doorgaan.”
Als ik een petje ophad, had ik ‘m afgenomen. Want dit was zo eerlijk, dat geven niet veel mensen toe!
Herken jij dit?
Merk jij ook hoe slim je soms bent in het uitstellen, verzinnen van smoesjes of net doen of je het niet belangrijk genoeg vindt? Terwijl je eigenlijk niets liever zou willen dan de moed verzamelen om je leven te veranderen? Om zelf te veranderen?
Ik lees graag je reactie hieronder.
Hallo,
Ik durf niet uit huis te gaan, omdat ik bang ben om alleen te zijn en het niet aan te kunnen.. Op wie kan ik terug vallen?
Zelf heb ik het ook lastig thuis.. en durf mijn ouders niet te verlaten, ivm negatieve reacties die ik dan ontvang.
Ik word uitgescholden en gekleineerd, maar ik blijf in mijn cirkel rond draaien
Door mijn angst om weg te gaan, blijf ik in het zelfde schuitje zitten wat heel lastig is 🙁
Ik heb ook nachtmerrie’s als ik droom over ‘uit huis gaan’, dan krijg ik het heel benauwd en loop ik in een donkere tunnel waar ik niet uit kom….
Kan iemand me aub vertellen hoe ik mijn angst overwin, en zal denken ‘ ah zo gaat het leven, laat het maar hoe het is…
Zo dit stukje tekst is de spijker op mijn kop. Pffff.
En wat wil ik de jassen kwijt. Bewust ben ik.
Gezond inmiddels ook. (Denk en hoop maar weet ik best wel zeker)
Jas 1 lief en mezelf waarderen.
Jas 2 kankervrij en nu gelukkig verder leven.
Jas 3 durven nieuwe baan. Oude jas versleten maar zo vreselijk toe aan nieuw.
Niet durven uiten voor de buitenwereld dat niet alleen op mannen val. Alleen in mijn hoofd geoorloofd.
Geen vraag, maar bewuster ja. Dank daarvoor.
Hoe nu verder? Geen idee.
Overlevingsstand staat al misschien (korte tussenpozen heel even uit) al 20 jaar aan.
Ik woon 30 jaar in een prachtige woning met 3 Kamers en hoge plafonds, centraal gelegen in A’dam. 18 Maanden geleden is de zoon van de huisbaas onder mij komen wonen en die hebben mij anderhalf jaar, 3 tot 4 keer per week wakker gemaakt. Geen rust meer in huis gehad sindsdien want ik hoor ze ook praten en snurken. Pas toen ik de wijkagent er bij betrokken heb is het ’s nachts weer rustig geworden. Maar voor hoe lang? Het was de huisgenoot die met de deuren sloeg (doet hij overdag nog wel). Het zijn jonge jongens…Verder heb ik heel erge lekkage die niet verholpen wordt. Ik heb niet eens een tel.nr.!!!! Ze hebben ook gezegd dat ze mij er wel uit krijgen. Ik woon aan een drukke straat met enkel glas.
Nu heb ik een veel kleinere pakhuiswoning gekregen met uitzicht op Artis. Rustige buren, geen verkeer, alles in orde in het huis, prachtig uitzicht. Ik heb net 2 dagen zitten huilen dat ik niet wil en dat ik mijn 30 jr woonduur kwijt ben en dat ik misschien een groter huis had kunnen vinden.
Ik bedoel maar. Eigenlijk is het een buitenkans en ben ik een woning gaan zoeken omdat ik weer een leven wilde!! En nu twijfel Ik?!
Jeetje, ik begrijp je vertwijfeling, maar dat komt omdat jij goed bent in leven vanuit angst en dus ook als het ware doemscenario’s maken in je hoofd waardoor je nog meer angst ervaart.
Wat als dit misgaat, wat als dat misgaat….
Je zou eens op mijn YouTube kanaal kunnen kijken en bijvoorbeeld de zwart/wit terugspoeltechniek voor de toekomst doen.
Dit is de link: https://www.youtube.com/watch?v=wrzrc6Hg1oc
Wil verhuizen. Van de 6 jaar dat ik er woon wil ik al t jaar hier weg. Talloze pogingen ondernomen, ik bezichtig en alles is beter dan wat ik nu heb maar dit huis ken ik. Maar ik zou heel graag anders willen wonen. Voel me niet comfortabel en erg in mezelf gekeerd. Heb nare buren. Heb ook ontzettend last van stemming wisselingen. Vrienden zeggen verhuis nou t klinkt echt of je eraan toe bent! Ik durf het gewoon niet bang dat ik nog meer gedachtes en gevoelens krijg terwijl ik al zoveel pieker. Heb ontzettend veel ideeën en plannen wat ik wil bereiken en uitvoeren maar dan is de gedachte ja maar eerst verhuizen. Maar ik denk dat ik het mezelf niet echt gun ofzo. Maar ik wil wel echt me weer goed voelen en een leuk persoon zijn maar dr i s een grote angst van iets kwijtraken, en dat mensen dan nog bezorgder om mij worden. Of dat het leven me zal overspoelen. Dat zie ik voor me in ieder geval. Ben bang om geestelijk nog meer in de knoop te komen.
Ik weet het antwoord denk ik al maar heb je een tip om anders naar mijn situatie te kijken? Hoe ik voorbij de angst voor t verhuizen kan komen?
De angst om te verhuizen is niet het probleem. Daaronder zitten andere angsten, veel basaler. Bottomline: te weinig vertrouwen in jezelf, dat je het kunt, dat je dingen kunt doen, ondernemen, dat het goed komt. En dan is verhuizen een van de gebieden waarop zich die angst uit. Ik kan nu niet 1 tip geven daarvoor. Ik geef regelmatig webinars waarin ik uitleg hoe het komt dat die angst er zit en wat je er tegen kunt doen, dus ik zou zeggen, hou die in de gaten. Of ga eens wat van mijn filmpjes op YouTube bekijken of mijn gratis E-books lezen. Daar staat echt heel veel informatie in, waardoor er vast kwartjes gaan vallen bij je. Succes! Zonnige groet, Astrid
Goh kom ik gewoon mijn eigen verhaal weer tegen, inmiddels ben ik verhuisd!;)
Bang. Twee kleine kinderen. Droom was om terug te gaan naar mijn geboortedorp. Ijn vader realiseert dit nu voor ons. Veel haken en ogen maar het gaat ervan komen. Maar nu durf ik niet meer. Wat ik heb is toch goed? Vaste baan…goed huis… en twee kindjes waarvoor ik ook bang ben voor wat we ze aandoen. Waarom wilde ik het ook alweer? Vanwege de rust. Dichtbij mn ouders. Wonen op een droomlocate. Maar…het huis is straks kleiner! Wat als ik geen werk vind? Wat als de kinderen niet aarden? Wat als het financieel niet blijkt te lukken? En als het gepieker hierover ophoudt is het wel weer over iets anders. Ik word er gek van!
Miranda,
Ik merk dat ik bang ben om de koers te wijzigen qua werk omdat ik kostwinner ben en de onzekerheid van financiële inkomsten als ik een eigen praktijk begin…..
En dan ook de onzekerheid of ik wel een goede therapeut/coach ben, oftewel goed genoeg……
Heb je mijn boek “PRIMA is perfect” al gelezen of in ieder geval de gratis preview gedownloaD?
Wat je omschrijft is typisch voor iemand die kenmerken heeft van perfectionisme of faalangst.
Dit belemmert en blokkeert en zorgt ervoor dat je niet het leven durft te lijden wat je wel zou willen.
Dat je niet je hart durft te volgen uit ANGST.
En, zoals je natuurlijk wel weet, is ANGST een hele slechte raadgever.
Ik zou je echt willen adviseren hier niet mee te blijven rondlopen.
Want je kunt dan wel goed in staat zijn de kost te verdienen, maar een goed gevoel hebben bij je leven en voldoening uit je werk halen, doen wat het beste bij je past en waar je je het gelukkigst bij voelt, dat is pas echt van onschatbare waarde kan ik je uit eigen ervaring vertellen!!!
☼☼ Zonnige groet, Astrid
De stap is genomen! Ik heb me losgeworsteld uit een vervelende part time baan, maar wat nu….!!!
Ik ben nu een week thuis, teruggeworpen op mijn eigen gezelschap en onzekerheid over de toekomst. Hoe pak ik dit aan? Ik heb de neiging om direct allerlei vrijwilligerswerk op te pakken om toch vooral maar niet stil te hoeven zitten, want dan bekruipt me een heel vervelend gevoel van nutteloosheid en verdriet. Dat dat niet verstandig is realiseer ik me ook wel. Maar hoe dit dan wel aan te pakken?
Hallo Ria,
Denk eens aan een doorbraaksessie. Alleen al het formuleren van de antwoorden op de vragen, kan je helpen verder te denken over je dromen en doelen. Anders kom je niet in beweging op een manier waar je een goed gevoel van krijgt.
Succes!
Astrid
Goed om te beseffen dat je pas vrij bent om je eigen gang te gaan als je je ook zo vrij kunt voelen. Zolang dat nog niet zo is, is er blijkbaar een belemmering, een stemmetje in jou dat zegt dat dat niet ok is. Stel je maar ’s voor wat voor verschil het zou maken als je daarvan bevrijd zou zijn. het kan confronterend zijn om te ontdekken wat je nu allemaal niet doet omdat je daar nog te veel last van hebt. Want dan kom je er ook achter hoe anders je leven zou kunnen zijn als dat weg zou zijn. Werk aan de winkel dus!
Helaas erg herkenbaar!!! Ik ben vooral bang voor reacties van ouders en de rest van de familie. Want je verandert dan en dat valt op. De reacties van mijn familie werken avrechts op mij. Ook al zijn ze nog zo goed bedoeld. Ik wil niet leven zoals mijn ouders van mij verwachten. Ik woon gelukkig zelfstandig, maar de controle en de oordelen van mijn familie voelt erg groot. Ik weet daar niet mee om te gaan. En heb de grootste moeite met mijzelf ontwikkelen zoals ik zelf wil, maar niet durf of misschien toch ook niet wil.
Wat herkenbaar, niet durven loslaten, want wat komt er voor teurg? Toch zo graag de boel willen veranderen.
Ook ik heb de eerste stap gezet, eindelijk……
Tja, dat komt dan wel weer hard aan om dat zo zwart op wit te zien staan.
Zou dat de reden zijn waarom ik vorige week naar aanleiding van de gratis hypnose sessie een reactie had geschreven, maar meerdere keren met mijn vinger boven de Send-knop hing en hem steeds niet aan klikte??
Ik kan me geen voorstelling maken hoe het leven er uit zou zien zonder mijn probleem. Dat maakt me angstig. Vrijheid, eng. Mijn houvast valt weg en ik heb zo’n behoefte aan houvast. Wat zal zo’n sessie allemaal wel niet los maken, brrr. En toch zou ik het zo graag anders willen, zou ik ook volop willen leven!!!
Het blijft een dilemma. Niet goed weten hoe het probleem aan te pakken, al best veel geprobeerd, eigenlijk de hoop een beetje opgegeven dat het me lukt om te veranderen. En dan de angst. Het klinkt zo simpel dingen veranderen, groeien, je passie volgen, maar voor mij is dat het absoluut niet.
Maar er is wel weer wat los geschud door de laatste twee nieuwsbrieven , dus wie weet????
Teo, proficiat met deze beslissing. Dat zeiden mensen ook tegen mij toen ik 10 jaar geleden mijn besluit nam! Ik heb mijn draai weer gevonden, daarbij ook een “nieuwe” partner!
Gisteren ben ik verhuisd naar mijn nieuwe woning, na een langdurige strijd om tot -noodzakelijke- vernieuwing te komen in mijn leven. Ik ben 65 jaar; volkomen vastgelopen als persoon, in een 45 jaar durende relatie. Wij woonden in gescheiden huizen naast elkaar en dat lijkt een ideale situatie, maar dat is-ie niet; alleen als je het goed met elkaar hebt kan dat werken. Mezelf in de loop van de jaren ingebouwd in spullen voor werk en privé, zeer actief in beide, veel vrienden en kennissen, maar eigenlijk altijd op de vlucht en een beetje ongelukkig en depressief. Ik kon weinig van het moois dat ik meemaakte delen met mijn partner. De laatste jaren ging het niet echt meer, ik raakte te verstrikt in invloeden van buitenaf en wist (weet nóg niet goed) wat werkelijk was of is. Die verwarring werd versterkt door prostaatkanker (operatie goed gelukt) en pensionering van mijn docentenbaan. Voorzover ik de energie er voor heb werk ik freelance in opdracht, doe eigen projecten en geef o.a. workshops. Aan de relatie is een eind gekomen, mijn vrouw heeft gevraagd of ik weg wilde gaan, ik maakte er een te grote puinhoop van. Dat heb ik gedaan, na een eindeloze strijd heb ik de knoop doorgehakt en ben verhuisd. Een zeer zwaar proces van vernieuwing, afscheid en loslaten. Alles is nog vers. De angst dat ik de grootste fout uit mijn leven heb gemaakt en er misschien niets is, is groot, maar ik wil er niet aan toegeven. Er zal vast wel wat komen. Gelukkig heb ik in elk geval een fantastische dochter/schoonzoon en een heerlijk kleinkind, waar ik erg van geniet.
Wat vaak ook lastig is voor mensen in dit soort situaties, is dat hun keuzes niet alleen gevolgen hebben voor henzelf, maar ook voor anderen — als iemand in een huwelijk zit waarin hij eigenlijk niet gelukkig meer is, maar zijn echtgenote is zowel financieel als emotioneel volledig afhankelijk van hem, dan heeft het nogal wat impact als hij bij haar weg gaat; dan staat niet alleen zijn eigen, maar ook háár leven volledig op de kop; en als ze dan ook nog altijd goed voor hem geweest is, ook al is ze niet met hem “meegegroeid” in de loop der jaren, dan is het begrijpelijk, dat hij uiteindelijk de keuze maakt om toch bij haar te blijven, denk ik; ook al heeft dat tot gevolg, dat hij zelf steeds negatiever en cynischer in het leven komt te staan…
Mijn vriend is al 2 jaar bezig om van werk te veranderen. Hij is verstrikt geraakt door al het gedenk over zijn werk en hoe hij zou kunnen veranderen van baan. Het neemt alles in beslag ook op andere levensgebieden neemt dit een grote plek in. Zo groot, dat ik onze relatie steeds minder kan hebben.