Twee maanden geleden kwam er een vrouw bij me langs voor een kennismaking. Leuk en vlot om te zien, groot gevoel voor humor, maar behoorlijk in de put. Op haar werk liep het niet goed. De sfeer was naar, ze kon niet goed overweg met een collega en ze had het gevoel dat ze voortdurend op de proef werd gesteld.

Ze had het lang ‘aangekeken’. Haar onvrede duurde al een jaar of drie. Tja, ze wilde niet te snel opgeven. Het lag misschien ook wel aan haar, dacht ze lange tijd. Maar nu was de koek op. Haar werk maakte haar ziek.

Ze ging nog steeds hoor, elke dag, maar dat zou niet lang meer duren. Tijdens onze vervolggesprekken begon ze meer en meer te beseffen dat ze het veel te ver had laten komen. Al haar grenzen waren zo langzamerhand overschreden. Alleen was er bijna niemand die het merkte.

Ja, haar naaste omgeving wel, het veilige thuisfront. Maar niet daar waar het gebeurde, op haar werk slikte ze alles in. Haar boosheid en frustratie vergiftigden haar langzaam van binnen. De levenslust en het werkplezier stroomden weg. Ze werd doodmoe van al dat gedoe en ging met steeds meer tegenzin naar haar werk.

Maar, hoe groot en diep het dal ook leek, toch bleek ze in staat om snel een andere koers te kiezen. Dit begon toen ze besefte dat de sleutel tot de oplossing niet in handen was van haar collega’s of leidinggevende. Ze had lang gewacht tot de omstandigheden veranderden, maar die tactiek had niet gewerkt. Sterker nog, die kostte haar drie jaar van haar leven.

Ze realiseerde zich dat ze zelf duidelijker moest aangeven wat ze wilde. En dat deed ze. Op een dag trok ze de stoute schoenen aan en uitte haar onvrede onomwonden naar haar baas. Die reageerde – tot haar verbazing – vol begrip en zou met haar meedenken over een oplossing.

Deze reactie gaf haar vertrouwen, maar inmiddels was ze in haar hoofd al mijlen verder. Wat aanpassingen hier en daar waren niet meer genoeg. Nee, de geest was volledig uit de fles. Ze wist dat haar weg niet meer hier lag en besefte dat het tijd werd voor een compleet nieuwe stap.

Ze opende zich voor nieuwe mogelijkheden en fantaseerde over haar ideale baan. En nu komt het: Toen ze dat helder had, bleek de advertentie voor die baan in de krant staan! Vol overtuiging vertelde ze me over haar droombaan. “Ik heb gesolliciteerd! En ik voel het, ik weet het gewoon zeker: Die baan is voor mij!” Ik durfde geen moment aan haar bewering te twijfelen, zo stellig was ze. Ook al had ze op dat moment alleen nog maar een brief geschreven en was ze nog niet eens uitgenodigd.

De keer daarop vertelde ze hoe fantastisch het sollicitatiegesprek(!) was geweest. En hoe ze alles zou regelen als ze eenmaal in dienst kwam. Qua vervoer en allerlei andere praktische zaken. Want ach, het waren nu nog maar een paar stapjes tot een ondertekend contract…

En ja hoor, zo geschiedde. Het was net of ze een verhaal voorlas uit haar zelfgeschreven boek.  Het ging precies zoals ze zich als voorgesteld. En zo veranderde binnen 2 maanden het ongelukkige, krachteloze halfdode vogeltje in een sterke, enthousiaste vrouw die weer zin had in de toekomst.

Zoveel mensen zeggen dat ze niet weten wat ze willen. Maar, is dat echt zo? Of ga je er al bij voorbaat van uit dat waar jij van droomt niet voor jou is weggelegd? Als de vrouw uit dit verhaal dit ook allemaal was blijven denken, dan zat ze nu nog steeds ziek thuis….

Ik daag je uit om vanaf vandaag je dromen serieus te nemen. Echt, je hebt veel meer te kiezen dan je zelf voor mogelijk houdt. Maar laat het niet bij dromen, zet ook de volgende stap: Zorg dat je overtuigd bent van de mogelijkheid om je droom te realiseren. En kom dan in actie. En als je een zetje nodig hebt, neem dan contact met me op!

Waar droom jij van? Zie je mogelijkheden om je droom te realiseren? Of ben je geneigd vooral de beren op de weg te zien?

Ik ben heel benieuwd. Ik vind het leuk als je hieronder je reactie achterlaat.